Η νίκη του ΠΑΟΚ στην Τρίπολη ήταν (όπως και να τη δει κανείς) εμφατική. Στην ουσία ήταν η μία από τις τρεις-τέσσερις νίκες που χρειάζεται «για να καθαρίσει τη μπουγάδα» του πρωταθλήματος.
Τώρα, γιατί χρειάζεται άλλες δύο-τρεις νίκες και όχι περισσότερες είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία που τη διηγούνται στα πέτρινα σοκάκια της Ξάνθης και των Ιωαννίνων (παλιές … πόλεις και οι δύο) και κουνάνε το κεφάλι με συγκατάβαση.
Ταυτόχρονα, η νίκη, με τον τρόπο που ήρθε, επιβεβαίωσε την καταπληκτική, μοναδική ίσως, σχέση του Δικεφάλου με την οικονομία του παιχνιδιού, δηλαδή με τον λόγο «τελικές προσπάθειες vs γκολ», που όμοια της έχει πάρα πολλά χρόνια να εμφανιστεί στα ελληνικά γήπεδα (ίσως από την εποχή της ανανέωσης του Παναθηναϊκού στην δεκαετία του εξήντα με Γονιό, Γραμμό κ.λ.π.).
Την ίδια ώρα το πέρασμα του ΠΑΟΚ από την Τρίπολη επηρεάζει βαθύτατα, καταλυτικά σχεδόν, την πολιτική τακτική των υπόλοιπων που φαντασιώνονται επαφή με την κορυφή της βαθμολογίας και (ίσως ένα) τίτλο και είχαν επενδύσει (σωστά έπραξαν) μεγάλο μέρος του κεφαλαίου των προσδοκιών τους στον αγώνα στο « Θ. Κολοκοτρώνης».
Κακά τα ψέματα, του Ολυμπιακού προεξάρχοντος, όλοι οι υπόλοιποι «Καππαδόκες» είναι πλέον αναγκασμένοι να κάνουν (και ίσως να αποδεχθούν ως οριστικές) δεύτερες σκέψεις για τις πραγματικές πιθανότητες που έχουν να βρεθούν στη θέση του ΠΑΟΚ ή έστω να τον απειλήσουν ουσιαστικά. Μετά την Τρίπολη οι υπολογισμοί για τον τίτλο είναι «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι…» και όλοι, τηρουμένων των αναλογιών, υπέρ του ΠΑΟΚ.
Δίκαια ή άδικα, ελάχιστη έως καθόλου σημασία έχει από την ώρα που το ίδιο το ποδόσφαιρο ως άθλημα ουδεμία σχέση έχει με την τακτική (ή την άτακτη) δικαιοσύνη.
Καλώς ή κακώς όλοι οι (πλην ΠΑΟΚ) μνηστήρες είναι, πλέον, αναγκασμένοι (στην ουσία τώρα και πέρα από επικοινωνιακές κορώνες προς τέρψη των οπαδών τους) να περιοριστούν στη δεύτερη (και στις υπόλοιπες) θέση και γι΄αυτή (και το έπαθλο της συμμετοχής στην πολύ σκληρή καλοκαιρινή περιπέτεια των προκριματικών του Champions League) να παλέψουν.
Σε αυτήν ακριβώς τη διαδικασία που μόνο εύκολη δεν είναι, προσβλέπουν (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο Ατρόμητος (ναι, ο Ατρόμητος) και γι’ αυτή σημειώνονται εξελίξεις, καθόλα σημαντικές, στη διοικητική διαχείριση της Super League με σαφές και δεδομένο αντίκρισμα και στην ΕΠΟ.
Οι διαδικασίες αυτές φέρνουν την ΑΕΚ σε θέση ισχύος, αντί του Ατρόμητου. Με συμπαθητική ομάδα σχετικά ενισχυμένη, ιδανική και πολύ σκληρή διοικητική έκφραση και άριστη επαφή με «τα κόζα» η Ένωση θα παίξει πολύ δυνατά για μια θέση στον «ήλιο» (έστω και χωρίς δόντια) του Champions League υποβοηθούμενη διακριτικά (όπου και όσο χρειαστεί) από τον ΠΑΟΚ.
Ο στόχος είναι σαφής: Να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα να βρεθεί το καλοκαίρι στα σαλόνια ο Ολυμπιακός. Να περιοριστεί στον προθάλαμο του Europa League και, εάν είναι δυνατό, στις πρώτες – πρώτες αγωνιστικές. Να τερματίσει, δηλαδή, από την τρίτη θέση και κάτω και να αποκλειστεί από τον τελικό του Κυπέλλου. Για να καεί από το καλοκαίρι για το επόμενο πρωτάθλημα.
Τολμηρή, ίσως και πέρα από τον ίσκιο του, η επιλογή του ΠΑΟΚ. Ως γνωστόν «ο λύκος κι αν εγέρασε…». Κι ο λύκος αυτός είναι μοναχοφάης. Δεν ξεχνιέται εύκολα το ταλέντο αυτό. Το ‘δειξε και πέρσι.
Βεβαίως, επιλογή του ΠΑΟΚ είναι και αυτός έχει την ευθύνη. Μια επιλογή, ένας σχεδιασμός επί χάρτου όμως.
Εκεί, έξω και πάνω στο χορτάρι κανείς δεν μπορεί να κάνει ασφαλείς (έως κεραίας) υπολογισμούς. Κι οι μήνες που έρχονται είναι περίεργοι γενικώς…