Τα πρώτα 15 χρόνια της δημοσιογραφικής μου καριέρας τα πέρασα σχεδόν εξ ολοκλήρου στην εφημερίδα που ίδρυσε (και κράτησε για δεκαετίες στην κορυφή) ο αείμνηστος Θεόδωρος Νικολαΐδης. Όποτε χρειάστηκε να γράψω κάτι αρνητικό π.χ. για τους Γιαννακόπουλους – για τον Θανάση, τον αποβιώσαντα Παύλο ή τον Δημήτρη –, το έκανα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Έτσι κι αλλιώς, δεν επρόκειτο για προσωπικές επιθέσεις αφού αυτές δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Ειρωνεία, δηκτικό χιούμορ, κριτική, μέχρι εκεί…
Για να είμαι ειλικρινής βεβαίως, όλα όσα είχα γράψει για τους προαναφερθέντες περνούσαν πάντοτε από ένα… «φιλτραρισματάκι». Το γεγονός μάλιστα πως παρέμεναν στις «μέσα σελίδες» και δεν έβγαιναν στο πρωτοσέλιδο, έκανε τα πάντα πιο εύκολα για όλους. Ο καιρός πέρασε, τα… φώτα έσβησαν και τελικά το έφερε η μοίρα – και το ξερό μου το κεφάλι – να βρεθώ στη διόλου ευχάριστη (πόσο μάλλον εύκολη) θέση να «κυβερνώ» ένα ΜΜΕ. Μικρούτσικο, ιντερνετικό, από αυτά που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια και που δεν ξέρεις αν θα βρίσκονται στο domain τους το επόμενο πρωί…
Το «ιντερνετικό» ισχύει ακόμη, το «μικρούτσικο» όχι. Ακόμα κι αν η πιάτσα δεν είχε αποδεχτεί (από νωρίς κιόλας) τo FWS.GR ως ένα Μέσο με φρεσκάδα, αξιοπιστία, συνέπεια και ήθος, η αποδοχή του κοινού που μεγαλώνει καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο θα ήταν από μόνη της αρκετή. Μετά από έξι μήνες λειτουργίας πια, το FWS δεν είναι «ένα ακόμη αθλητικό σάιτ» που χάθηκε στη διαδρομή και που το κατάπιε ο ανταγωνισμός. Από τον αντίκτυπο των θεμάτων και των απόψεων που κατά καιρούς διατυπώνονται, καταλαβαίνεις τη δυναμική του Μέσου αλλά και την επιρροή του στα πράγματα. Και όχι μονάχα στα αθλητικά…
Το βράδυ της Παρασκευής, λίγη ώρα μετά τον θρίαμβο του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού, το FWS ήταν εκείνο που ανέδειξε την επικήρυξη του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για τον οπαδό που φέρεται να τον έφτυσε. Το θέμα έκανε αμέσως πάταγο και «ανάγκασε» κάποια από τα «μεγάλα» ΜΜΕ να ακολουθήσουν, βγάζοντάς τα από τη βόλεψή τους. Η «διεθνοποίηση» του θέματος συνιστά για μένα πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από τα χιλιάδες κλικ που έδωσε στο FWS η πρωτιά της είδησης…
Από τον «ψυχρό» τρόπο που προσεγγίστηκε το θέμα βεβαίως, ήταν τουλάχιστον αυτονόητο πως τα πάντα θα έμεναν εκεί. Δηλαδή, σε μια απλή αναφορά του γεγονότος και τέλος. Το γιατί, το ξέρουν καλύτερα από μένα οι διάφοροι αρθρογράφοι και κυρίως οι υπεύθυνοι και οι ιδιοκτήτες των εν λόγω ΜΜΕ. Για το FWS πάλι, τέτοια περίπτωση δεν υπήρχε: ένα τόσο σοβαρό θέμα δεν θα μπορούσε να περάσει και να φύγει με μια απλή καταγραφή. Γι’ αυτό και δόθηκαν οι απαραίτητες προεκτάσεις…
Από το απόγευμα του Σαββάτου κι έπειτα, έχω δεχθεί από αμέτρητους ανθρώπους την ίδια ερώτηση: «Καλά, δε φοβάστε με αυτά που γράφετε για τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο;». Θεώρησα λοιπόν, χρέος μου να απαντήσω δημόσια, μια και θα ήταν αδύνατον να το κάνω στον καθένα ξεχωριστά.
Θα μπορούσα να το παίξω ατρόμητος και να λέω πως δεν μου καίγεται καρφί, ότι είμαι παλικάρι και άλλες τέτοιες χαζομάρες. Όταν όμως το ΕΥΘΕΩΣ δεν είναι απλώς μια ονομασία στήλης αλλά υποδηλώνει στάση ζωής, το ψέμα ή η παραποίηση της αλήθειας δεν έχουν χώρο. Αν φοβάμαι λέει; Καθημερινώς και αδιαλείπτως. Γενικώς και ειδικώς.
Γεννήθηκα με φοβίες και θα πεθάνω με αυτές. Καμία από αυτές τις φοβίες όμως δεν είναι μεγαλύτερη από το να ξυπνήσω ένα πρωί με τη σκέψη πως το προηγούμενο βράδυ έγραψα άλλα από αυτά που πραγματικά πίστευα. Τη μια και μοναδική φορά που συνέβη κάτι τέτοιο – λόγω πίεσης και… ανωτέρας βίας – ξεκίνησε μια ολόκληρη ιστορία που είχε ως αποτέλεσμα να χάσω τη δουλειά μου. Έχασα τη δουλειά μου, αλλά βρήκα τον εαυτό μου. Κάτι είναι κι αυτό…
Εν προκειμένω τώρα, δε νομίζω ότι το πρόβλημα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι το FWS ή ο διευθυντής του. Ασχέτως αν θα ήταν… κολακευτικό κάτι τέτοιο. Το FWS προσπαθεί απλώς να μεταφέρει στην οθόνη σας όσα πρεσβεύουν οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία του. Μέσα σε αυτά δεν συγκαταλέγονται εμπάθειες και προσωπικές επιθέσεις, παρά μόνο ρεπορτάζ και άποψη με ήθος. Και κριτική, πολλή κριτική…
Για το αν φοβάμαι λοιπόν, απάντησα με κάθε ειλικρίνεια. Για την ερώτηση που ακολουθεί πάντα, δεν είναι δική μου δουλειά να σας λύσω την απορία: στο «γιατί τα γράφετε μόνο εσείς αυτά και όχι οι άλλοι;» θα πρέπει να αναζητήσετε την απάντηση στους «άλλους». Εδώ μέσα πλέον, οφείλετε να γνωρίζετε ότι «εκπτώσεις» δεν γίνονται…
ΥΓ. Το να φτύσεις έναν άνθρωπο είναι κατακριτέο και δείχνει παντελή έλλειψη σεβασμού. Ακόμη κι αν πρόκειται για κάποιον που έχει προκαλέσει πολλάκις, δίχως ουσιαστικά να έχει υποστεί την παραμικρή συνέπεια. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία που αφορά τις εκάστοτε Αρχές. Σε μια κανονική χώρα, μια τέτοια πράξη, όπως και όλες οι αντίστοιχες που έχουν προηγηθεί στο ΟΑΚΑ κλπ, θα έπρεπε να τιμωρούνται. Από εκεί και πέρα, το να επικηρύσσεις εκείνον που φέρεται να σε έφτυσε, βάζοντας στο παιχνίδι ακόμα και τη γυναίκα του, ξεπερνά κάθε όριο.
ΥΓ2. Αλήθεια τώρα, όλοι αυτοί που το παίζουν σοβαροί – δηλαδή «αντικειμενικοί» – δημοσιογράφοι και όλα αυτά τα Μέσα που δήθεν πασχίζουν για την αλήθεια, είναι ΟΚ με αυτές τις πρακτικές; Και θα ήταν ίδια η… υπνηλία τους αν στη θέση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου βρισκόταν άνθρωπος που εκπροσωπούσε με οποιονδήποτε τον Ολυμπιακό; Το ερώτημα προφανώς είναι ρητορικό, αφού την απάντηση τη γνωρίζετε όλοι…
ΥΓ3. Εννοείται πως δεν έχω το παραμικρό προσωπικό πρόβλημα με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ούτε και με το περιβάλλον του στο οποίο περιλαμβάνονται άνθρωποι που τους εκτιμώ και που έχει τύχει να συνυπάρξουμε κάποια στιγμή στο παρελθόν. Όπως δεν έχω προσωπικό πρόβλημα με κανέναν, τουλάχιστον εν γνώσει μου…