Ο εναλλακτικός τίτλος του κειμένου θα μπορούσε «Τουρέδες εναντίον Καμαράδων» ή και «Καρντόσοι και Σολδάνηδες». Με άλλα λόγια, σας βάζω από την αρχή στο πνεύμα όσων πρόκειται να διαβάσετε, ώστε να είστε λίγο καλύτερα προετοιμασμένοι…
Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει εδώ και δεκαετίες ερωτικό φετίχ με τα λεγόμενα «μεγάλα ονόματα». Και τις υποδοχές, αεροδρομιακές και μη. Ας πρόκειται και για γεροντοπαλίκαρα: ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά. Μέχρι ενός σημείου, ΟΚ. Αυτό που θα πρέπει να εξετάζεται πάνω απ’ όλα δεν είναι η ηλικία αλλά η κατάσταση του «έρωτα» τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Ο μεγαλύτερος παίκτης που ήρθε ποτέ στα Βαλκάνια λέγεται Ριβάλντο. Για μια τριετία ήταν ο εγγυητής της κατάκτησης του πρωταθλήματος, ο άνθρωπος που αν χρειαζόταν θα γυρνούσε μόνος του ακόμα και το πιο στραβωμένο ματς. Στην Ευρώπη πάλι, μονάχα τον πρώτο χρόνο ήταν σε θέση να κάνει τη διαφορά: ας όψεται εκείνο το τραγικό β’ μέρος παικτών και Μπάγεβιτς στο Άνφιλντ. Παρότι προερχόταν από μια σεζόν απραξίας, ο Βραζιλάνος είχε την τεράστια κλάση και την απαράμιλλη ποιότητα για να διακρίνεται ακόμα και περπατώντας. Ποιος να ξεχάσει ότι λίγο έλειψε να πάρει μόνος του το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό και ότι θα τα είχε καταφέρει αν δεν έχει μεσολαβήσει το έγκλημα της Καλαμαριάς με τον Βάλνερ;
Έκτοτε, ο Ολυμπιακός έχει αποπειραθεί πολλάκις να φέρει «Ριβάλντο». Ή έστω κάτι παρεμφερές. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν βεβαίως ο Χαβιέρ Σαβιόλα. Τεράστιο όνομα, τεράστια κλάση και σε πανομοιότυπη ηλικία με αυτή του Ρίμπο. Ο Αργεντινός έκλεισε τη σεζόν με 14 γκολ, συνθέτοντας ένα καταπληκτικό δίδυμο με τον Κώστα Μήτρογλου, μέχρι τη βραδιά που τραυματίστηκε ο «πιστολέρο» στο Παρίσι. Στο πιο κρίσιμο σημείο όμως, εκείνο που για πολλά χρόνια θα αποτελεί τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Θρύλου, ο Σαβιόλα ήταν off. Ειδικά η απουσία του από τον επαναληπτικό του Ολντ Τράφορντ ήταν ενδεχομένως μοιραία. Ο μυϊκός τραυματισμός στο Ηράκλειο σήμανε ουσιαστικά το τέλος της καριέρας του: η επόμενη χρονιά στη Βερόνα ήταν καταστροφή και σύντομα ο «κούνελος» ανακοίνωνε και το τυπικό «αντίο»…
Η επόμενη αντίστοιχη απόπειρα ήταν ο Ερίκ Αμπιντάλ που δεν κατάφερε ούτε να ολοκληρώσει τη σεζόν. Ένα χρόνο μετά ήρθε η σειρά του Καμπιάσο: ο «Κούτσου» ήταν αξιοπρεπής όσο αγωνίστηκε, αλλά μόλις πήρε κάποια σερί ματς έβγαλε αμέσως τραυματισμό. Επί της ουσίας, αποτέλεσε κάτι μεταξύ χρυσής εφεδρείας και… ρεπατζή, με την τεράστια εμφάνιση στο Έμιρεϊτς να θεωρείται το τελευταίο μεγάλο ματς της σπουδαίας καριέρας του.
Μεσολάβησε ο… Δοκαρντόσο, ο άνθρωπος που μπορούσε να σημαδέψει το σίδερο από οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο και φέτος ήταν η σειρά του Τουρέ. Τα μεγάλα ονόματα των 30+ είναι η μια κατηγορία. Η άλλη αφορά εκείνους που η καριέρα τους είχε ήδη πάρει την κατιούσα, ανεξαρτήτως ηλικίας. Όπως ο απίθανος Εμενίκε, ο (33άρης) Ζιλέ, ο Μάριν, ο Αφελάι (που στη συνέχεια το πάλεψε για μια σεζόν στην Στόουκ προτού μετατραπεί σε κομπάρσο), ακόμα και ο Μιραλάς. Ειδικά η περίπτωση του Κέβιν συνιστά την κορυφαία απογοήτευση, μεγαλύτερη ακόμη και από αυτή του Γιάγια. Ξέρεις τι είναι να περιμένεις να δεις το «αεροπλάνο» που έστειλες το 2012 στην Έβερτον και που καμάρωσες για χρόνια στην Πρέμιερ Λιγκ αντ’ αυτού να βλέπεις… μοτοσακό;
Το διδακτικό περιεχόμενο που προκύπτει από τα παραπάνω είναι υπερπολύτιμο και παρέχει δεδομένα που οφείλουν να εξεταστούν με θρησκευτική ευλάβεια. Πλέον, είναι τόσο μεγάλο το δείγμα ώστε καθίσταται πρακτικά αδύνατο να το αγνοήσεις. Γιατί αν το αγνοήσεις, τότε θα πέσεις για πολλοστή φορά στη λούμπα.
Στο μυαλό μου, τα πράγματα είναι σχετικά απλά σε ό,τι έχει να κάνει με τις μεταγραφές. Αφήνεις στην άκρη οτιδήποτε σχετίζεται με μεγάλες ηλικίες και καριέρες σε κάτω βόλτα και ψάχνεσαι με περιπτώσεις παικτών που βρίσκονται α) σε παραγωγική ηλικία και β) σε όσο το δυνατόν καλύτερη κατάσταση, αγωνιστική και ψυχολογική. Για να αποδειχθεί η «απλότητα» βεβαίως, θα πρέπει τους υποψήφιους στόχους να τους ξεχωρίζεις ΕΣΥ και όχι να περιμένεις τι θα σου προτείνει ο κάθε μάνατζερ. Και βέβαια, όχι τα ονόματα που εισηγείται ο εκάστοτε προπονητής, ειδικά αν πρόκειται για παίκτες που μπορεί και ο τελευταίος χρήστης του ίντερνετ να καταλάβει ότι δεν είναι για το επίπεδό σου. Όπως η περίπτωση του Μιράντα: το ότι πανηγύριζαν όλοι οι οπαδοί της Γουλβς θα μπορούσε να μην είναι ενδεικτικό. Όταν όμως τον βλέπεις, έστω και σε βιντεάκια, ότι είναι πιο αργός κι από το ριπλέι, ίσως πρέπει να πονηρευτείς.
Πως θα μπορείς να ξεχωρίζεις εσύ τους υποψήφιους; Με το πατροπαράδοτο σκάουτινγκ ή με ξεψάχνισμα περιπτώσεων που σου προτείνονται κατά τη διάρκεια της σεζόν και όχι το καλοκαίρι. Ο Καμαρά και ο Σισέ είναι τα πιο χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα: σε εξαιρετική ηλικία, με συγκεκριμένες προδιαγραφές και με ξεκάθαρη εικόνα ενόσω το πρωτάθλημα βρισκόταν σε εξέλιξη. Σε αυτή την κατηγορία προστίθεται και ο μεσιέ Ουσεϊνού Μπα, με την προσδοκία να δείξει τα ίδια και ακόμη καλύτερα στοιχεία…
Γίνεται επίσης, ρίχνοντας μια προσεκτική στα πεπραγμένα της τελευταίας διετίας. Αν π.χ. κάποιος έβαλε 30 γκολ πριν από τρία χρόνια, αλλά στις αμέσως προηγούμενες σεζόν έβαζε 2-3 το πολύ ή αν είχε παραπάνω από έναν τραυματισμό, είσαι υποχρεωμένος να τα λάβεις σοβαρότατα υπόψη. Αν μάλιστα πρόκειται για παίκτη που κάποια στιγμή έφτασε στο peak του και στη συνέχεια ξεφούσκωσε, ακόμα χειρότερα. Το ότι κάποτε ήταν αυτός που ήταν, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα ξαναγίνει σπουδαίος επειδή απλώς τον πήρες στην ομάδα σου.
Εν ολίγοις, οι μεταγραφές του καλοκαιριού θα πρέπει να προκύπτουν κατά βάση από το σκάουτινγκ της χρονιάς που ολοκληρώθηκε. Δε χρειάζεται να είναι Βραζιλιάνος, Ισπανός, Αργεντίνος, Πορτογάλος ή να έχει παραστάσεις από «μεγάλο πρωτάθλημα». Ας είναι Βόσνιος, Νορβηγός, Βούλγαρος, Ελβετός, Πολωνός ή Λευκορώσος. Και βέβαια, βασική προϋπόθεση είναι να τον έχεις εντάξει στην ομάδα σου από την αρχή της προετοιμασίας ή να έρθει από προετοιμασία με κάποιον άλλο σύλλογο. Διότι τα πειράματα με τους παίκτες που μπήκαν μέσα ή και τέλη Αυγούστου από διακοπές, είναι επίσης αποτυχημένα. Δείτε πόσο ζορίζεται – αλλά και πόσο ζορίζει τον Μαρτίνς – ο παιχταράς Νάτχο, ο οποίος έχασε μεγάλο μέρος της προετοιμασίας και πασχίζει να βρεθεί στο επίπεδο των υπολοίπων.
Αλήθεια τώρα, δεν είναι δύσκολο να γίνουν ορθολογικές επιλογές στον μεταγραφικό σχεδιασμό. Και σε καμία περίπτωση δε χρειάζεται να πληρώνεις ένα σκασμό λεφτά σε αγορές και συμβόλαια. Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός έχει τη φήμη ενός καλού selling club στην Ευρώπη. Με όπλο αυτή τη φήμη λοιπόν, μπορεί να προσελκύσει ταλαντούχους ποδοσφαιριστές ανά την υφήλιο που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν είναι έτοιμοι άμεσα να κάνουν το μεγάλο βήμα για ένα κορυφαίο πρωτάθλημα.
Θέλετε κύριε να έρθετε στον Ολυμπιακό, εδώ όπου οι ικανοί και ελπιδοφόροι παίκτες παίρνουν… μετάθεση για Πρέμιερ Λιγκ, Σέριε Α και πάει λέγοντας; Πάρτε τόσα και βλέπουμε. Με το δικό μου σκεπτικό, νομίζω ότι είναι προτιμότερο να πληρώσεις 400-500 χιλιάρικα σε έναν ανερχόμενο, παρά τα διπλάσια (και βάλε) σε κάποιον που δοκιμάστηκε και δε βρήκε σταθερή θέση σε σύλλογο μεγάλου πρωταθλήματος. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, θα προτιμώ πάντοτε χίλιες φορές τον εκάστοτε Σολδάνο από τον αντίστοιχο «Καρντόσο». Πιο φρέσκος, με περισσότερα κίνητρα και σαφώς περισσότερες προοπτικές, ο εκάστοτε Σολδάνο θα υπερτερεί πάντοτε ενός 30φευγάρη. Τώρα, αν πρόκειται για κάποιον «Ριβάλντο», προφανώς μπορεί να γίνει μια εξαίρεση. Πόσες είναι όμως οι πιθανότητες να εμφανιστεί ξανά σε «ενεργή» ηλικία στο ελληνικό πρωτάθλημα ένας κάτοχος Χρυσής Μπάλας;