Έχει πολλά κακά το να μεγαλώνεις. Για έναν φανατικό ποδοσφαιρόφιλο σαν και του λόγου μου, το χειρότερο όλων είναι πως σταματάς να αντιμετωπίζεις το Μουντιάλ με τον τρόπο που το έκανες ως παιδί. Η αλήθεια είναι πως από τελευταίο μεγάλο Μουντιάλ μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 32 χρόνια στα οποία ο κόσμος έχει αλλάξει: στο ποδόσφαιρο, στην επικοινωνία, στις ανθρώπινες σχέσεις, παντού…
Σκισμένα γόνατα πλέον δεν υπάρχουν. Αυτά που γδέρνονταν μέχρι να ματώσουν στα χώματα, στα χαλίκια, στις πλάκες του πεζοδρομίου, ακόμα και στην άσφαλτο που φιλοξενούσε τα διάφορα «Βραζιλία – Αργεντινή» κάθε γειτονιάς. Αν ένα παιδί στα μέσα του ’80 είχε τη δυνατότητα να κατασκοπεύσει μέσα από μια οθόνη ένα παιδί του σήμερα, θα έμενε με το στόμα ανοιχτό. Να έβλεπε δηλαδή, παιδάκια 8-9 χρονών να φορούν τα παπούτσια του Τάδε παίκτη, να κλωτσάνε την μπάλα της Δείνα διοργάνωσης και, το κυριότερο, να παίζουν σε ένα γήπεδο με πλαστικό χλοοτάπητα φτιαγμένο στα μέτρα τους. Αδιανόητα πράγματα…
Εκεί που θα ζόριζε λίγο το πράγμα είναι όταν θα έβλεπαν και την υπόλοιπη καθημερινότητα των παιδιών του «μέλλοντος». Διότι θα ανακάλυπταν ότι το παιχνίδι κρατάει μια ώρα – και όχι από το πρωί και μέχρι να νυχτώσει –, ότι η υπερέκθεση σε αυτόν τον ήλιο μπορεί να σου προκαλέσει ένα σωρό προβλήματα υγείας, αλλά και ότι οι άνθρωποι γύρω τους έχουν χάσει από καιρό το φυσικό τους χαμόγελο. Ακούγεται οξύμωρο, ωστόσο η εξέλιξη μόνο πρόοδο δεν έφερε. Τουλάχιστον στα μέρη μας…
Από το βράδυ του Σαββάτου όλοι σχεδόν οι συνάδελφοι που ασχολούνται με τον Ολυμπιακό, προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν(;) ή τέλος πάντων να περιγράψουν τα όσα είδαμε στο φιλικό με τη Βάτενς. Τι εστί Βάτενς, ωστόσο; Μια ομάδα της Β’ Αυστρίας που τερμάτισε έβδομη στις συνολικά δέκα της κατηγορίας. Είναι για να κάνεις μεγάλο θέμα το οτιδήποτε;
Η απάντηση είναι «εξαρτάται». Εξαρτάται που κεντράρεις και τι απομονώνεις. Για παράδειγμα, ομαδικά στοιχεία δεν είναι ποτέ δυνατόν να μπουν στο μικροσκόπιο, όταν συζητάμε για παίκτες με λιγοστή χημεία (δείτε τις δυο ενδεκάδες και θα καταλάβετε), ελάχιστες προπονήσεις και… μηδέν φιλικά ματς στα πόδια τους. Ίσως να μπορείς να πάρεις μια αμυδρή ιδέα, αν είσαι πραγματική μπαλαδόφατσα και σκαμπάζεις από προπονητική. Να έχεις δηλαδή την ικανότητα να μπορείς να διακρίνεις τι περίπου ζητάει ο προπονητής και ποια είναι η φιλοσοφία του, πριν αυτή καν αρχίσει να αποδίδει…
Ατομικά πάλι, κάποια πραγματάκια μπορείς να τα επισημάνεις, με την υποσημείωση βέβαια ότι το να εκτεθείς στην πορεία συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες. Όπως του λόγου μου, όταν είχα παρασυρθεί από κάποιες κούρσες του γίγαντα Γκαζαριάν – ή Γκαζοφονιάν, όπως τον είχα βαφτίσει τότε – στο τουρνουά της Αμερικής. Και λέω για μένα, επειδή δεν θέλω να πιάσω τις αμέτρητες περιπτώσεις συναδέλφων που εκτέθηκαν στην προσπάθειά τους να «εντοπίσουν» πρώτοι τα σπάνια χαρίσματα κάποιου νεοφερμένου…
Το να βάλει δυο γκολ στη Βάτενς ο Γκερέρο δεν μου λέει τίποτα. Εδώ έβαλε δυο ο Διαμαντάκος στη Μάντσεστερ Σίτι και μάλιστα σε ένα τουρνουά που το έβλεπαν τόσες χώρες. Τι να κάνουμε, καλώς ή κακώς τα φιλικά είναι για να στρώνουν οι ομάδες και να δοκιμάζουν πράγματα οι προπονητές. Καμιά φορά, σπάει ο διάολος το πόδι του και κάποιοι παίκτες αποδίδουν παραπάνω από εκεί που βρίσκεται το πραγματικό ταβάνι τους. Όπως ο Σοϊλέδης, ο Νικλητσιώτης και κάμποσα παιδιά ακόμη που ενώ άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις σε κάποια φιλικά, μόλις ξεκίνησε η σεζόν και έπιασαν τα κρύα, άκουγαν το «δεν μπορούν τα παλικάρια» με χροιά Άγγελου Αναστασιάδη να αντηχεί μέσα στο κεφάλι τους…
Αν υπάρχει κάποιος για τον οποίο πραγματικά μπορεί να γίνει λόγος, αυτός είναι σίγουρα ο μεσιέ Καμαρά. Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού τον έχουν πάρει χαμπάρι από τις προπονήσεις ότι έχει το «θεματάκι» του. Δυνατός, σβέλτος, επιβλητικός, σοβαρός με την μπάλα στα πόδια είτε είναι να την τρέξει είτε να τη δώσει, με την παρουσία του σε υποχρεώνει να τον πάρεις στα σοβαρά, ακόμα κι αν ο αντίπαλος είναι επιπέδου Βάτενς. Μένει όλα αυτά τα στοιχεία να αρχίσει να τα βγάζει και στα επίσημα ματς, ώστε να αρχίσουμε βάσιμα να συζητάμε για την πιθανότητα γέννησης ενός «νέου Τουρέ». Ξέρετε, τα στοιχεία από μόνα τους δεν παίζουν μπάλα, όσο εντυπωσιακά κι αν είναι. Αν μέσα σου δε φωλιάζει ένας ατσάλινος χαρακτήρας και η υπέρμετρη πίστη για την επιτυχία, τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά από μόνα τους δεν θα σε φτάσουν στην κορυφή. Μακάρι ο Μαντί να είναι φτιαγμένος από αυτά τα σπάνια υλικά των σπουδαίων, ώστε οι Πειραιώτες να αποκτήσουν ένα σπουδαίο σημείο αναφοράς…
Ναι, αν ο Καμαρά έχει έστω ένα ποσοστό από τη μενταλιτέ του Γιάγια, τότε ο Ολυμπιακός θα φτάσει στο σημείο που δεν θα μπορεί και δεν θα πρέπει να τον κρατήσει. Η διαφορά της εποχής Τουρέ με την τωρινή είναι πως στην εποχή Μαρινάκη και ειδικά από το 2012 κι έπειτα, κανείς δεν φεύγει με ποσό μικρότερο από την πραγματική ή έστω, πιθανή του αξία. Δεν ήμουν ποτέ από αυτούς που πανηγύριζαν για μια πώληση, όσο μεγάλη κι αν ήταν. Τι να κάνουμε όμως, ακόμα και αυτό το φαινόμενο μαρτυρά το πόσο μεγάλωσε ο Θρύλος τα τελευταία χρόνια, ασχέτως αν δεν αρέσει σε κανέναν οπαδό να βλέπει τους καλύτερους παίκτες του να φεύγουν. Όπως μια μάνα που βλέπει το παιδί της να μεγαλώνει, μέχρι που ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει πλέον μόνο του. Όσο τη στενοχωρεί το γεγονός πως φεύγει από κοντά της, άλλη τόση είναι η παρηγοριά της πως χάρη σε εκείνη το παιδί αυτό ενηλικιώθηκε και πήρε πια τη ζωή στα χέρια του…
ΥΓ. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον… παλαιοσυνάδελφο Νίκο Μποζιονέλο για τις ευχές και τα καλά λόγια που αφιέρωσε στο FWS.GR μέσα από τη στήλη του στη SportDay την περασμένη Παρασκευή. Μια εφημερίδα που μπορεί να με «άντεξε» μόλις οκτώ μήνες – από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της και μέχρι το τέλος Οκτωβρίου 2005 –, ωστόσο ήταν εκείνη που μου έδωσε τη δυνατότητα να μπω στο μισθολόγιο και να ζήσω έστω και για λίγο τη δημιουργία ενός έντυπου που άφησε εποχή…
ΥΓ2. Τρολ, κατάρες, εκβιασμοί, ακόμα και απειλές σε στελέχη του FWS.GR. Σε σημείο που ο άρχοντας εκεί ψηλά να μην τολμάει να ρίξει το βλέμμα του κάτω από την ντροπή…
ΥΓ.3 Ήρθαμε από εκεί που δεν μας περιμένατε. Και ήρθαμε για να μείνουμε. Κάποιοι μπορεί να το εκλάβουν ως υπόσχεση, κάποιοι άλλοι ως «απειλή»…