Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να κρατηθεί κάποιος σοβαρός πλέον στον Παναθηναϊκό και πολύ περισσότερο να εκφραστεί σαν τέτοιος με οποιοδήποτε τρόπο, είτε δηλαδή μιλώντας είτε γράφοντας για την λεγόμενη “Παναθηναϊκή καθημερινότητα”.
Βλέπετε, τόσα χρόνια σαχλαμάρας, υπερβολών, ψεμμάτων και αμπαλοσύνης, έχουν αφήσει βαθιά τα σημάδια τους σ’ αυτό που ονομάζουμε γενικότερα “Παναθηναϊκή πιάτσα” σε όλα τα επίπεδα.
Ό,τι ποδοσφαιρική σαχλαμάρα και θεωρία ήθελες, τις έχεις συναντήσει τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό.
Αστειότητες, γραφικότητες, ασέβεια στην ιστορία και το όνομα του συλλόγου, αποθέωση της μετριότητας και πολλές φορές και αυτής της ανυπαρξίας, οπαδιλίκι της κακιάς ώρας και πάνω απ’ όλα πλήρης περιφρόνηση των νόμων και της λογικής του ποδοσφαίρου, ήταν τα συστατικά που συγκροτούσαν την καθημερινότητα αυτού του συλλόγου και αυτής της ομάδας.
Το χειρότερο απ’ όλα, είναι πως όλα αυτά έχουν γίνει πια “δεύτερη φύση” στον Παναθηναϊκό και είναι απίστευτα τεράστιο το κομμάτι που έχει μάθει να λειτουργεί και να σκέφτεται έτσι ή να είναι απαθές στην καλύτερη και… εύκολη πελατεία για τους εμπόρους ελπίδας και γιαλαντζί Παναθηναϊκοφροσύνης.
Κι εδώ έρχεται και η ουσία της περιβόητης επόμενης μέρας στον Παναθηναϊκό.
Καθώς το έχουμε ξαναπεί δεκάδες φορές και το ξαναλέμε και εδώ.
Το θέμα δεν είναι απλά να φύγει ο Αλαφούζος.
Αλλά το τι θα τον διαδεχθεί, με ποια λογική θα λειτουργήσει η διάδοχη κατάσταση και πάνω απ’ όλα αν θα έχει την γνώση και την συνειδητοποίηση του τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει ρότα ο σύλλογος.
Κι εδώ δυστυχώς τα σημάδια και οι πρώτες ενδείξεις δεν είναι και τόσο αισιόδοξες.
Διαβάζουμε και ακούμε καθημερινά απίστευτα πράγματα, ανούσιες… αγωνίες και σενάρια και αναλύσεις επί αναλύσεων για το αν θα μείνει για παράδειγμα ο Κάτσε, αν θα φύγει ο Μυστακίδης, αν θα μείνει ο Κουλιμπαλί ή αν θα φύγει ο Λουντ.
Και πάνω σ’ αυτό επενδύουμε αντίστοιχα και την άποψή μας για την επόμενη μέρα ή έστω αναγορεύουμε αυτά και ανάλογα παραδείγματα σαν κριτήριο των προθέσεων και της επιτυχίας της όποιας κατάστασης προκύψει αν τελικά και όποτε προκύψει.
Με το συμπάθιο, αλλά όλα αυτά είναι… τρία πουλάκια κάθονταν.
Όποιος νομίζει ότι το θέμα και το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό αυτή την στιγμή εντοπίζεται κυρίως στο έμψυχο υλικό του και στο κατά πόσο ενισχυμένο, σταθερό ή αποδυναμωμένο θα μείνει στο… νέο τοπίο, όχι απλά κάνει τεράστιο λάθος, αλλά βαδίζει ολοταχώς την ίδια πεπατημένη της ποδοσφαιρικής ανοησίας που κυριάρχησε στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια και τον οδήγησε εδώ που είναι σήμερα.
Κι αυτό γιατί παραβλέπει, προσπερνάει ή αν θέλετε αγνοεί κιόλας παντελώς ένα βασικό στοιχείο.
Ότι το παν είναι η λογική με την οποία λειτουργεί συνολικά το οικοδόμημα και κατ΄επέκταση και η ομάδα και όχι τα ρόστερ,, οι προπονητές και κάθε άλλη… επιμέρους παράμετρος του οικοδομήματος.
Αρκεί να σκεφτούν ένα πράγμα.
Πως όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν πάντα έτσι, χωρίς δηλαδή παίκτες, με δεμένα τα χέρια του προπονητή και πάει λέγοντας ο Παναθηναϊκός.
Και χρονιές με γεμάτο ρόστερ είχε και χρονιές με αστέρια στο δυναμικό του και χρονιές με προπονηταράδες αγαπημένους και λατρεμένους από κόσμο και δημοσιογράφους και χρονιές με “τα καλύτερα ρόστερ όλων των εποχών” και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σας είχε ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια.
Κι όμως.
Το αποτέλεσμα ήταν η κατάληξη σ’ αυτό που βλέπετε σήμερα.
Κι αυτό έγινε για ένα και μόνο βασικό λόγο.
Το ότι ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια, είχε πάρει διαζύγιο με την ποδοσφαιρική λογική και με την Παναθηναϊκή ηθική και αξιοπρέπεια.
Γιατί αυτό είναι το καθοριστικό για μια ομάδα και η πυξίδα της λειτουργίας συνολικά του κάθε συλλόγου.
Καθώς και με παικταράδες και με προπονηταράδες και με όλα τα καλά του κόσμου, αν σε ένα σύλλογο και σε μια ομάδα δεν υπάρχει σεβασμός στο ποδόσφαιρο τους νόμους και την λογική του και αντί να λειτουργούν όλα γι’ αυτό να χρησιμοποιούν τελικά το ποδόσφαιρο και την ομάδα για ό,τι τραβάει η ψυχή του καθενός, τα αποτελέσματα με μαθηματική ακρίβεια θα είναι αυτά που βλέπουμε σήμερα στον Παναθηναϊκό.
Αντίθετα, γυμνός να είναι από παίκτες, με ανύπαρκτους στο χάρτη να έχει το ρόστερ του, με… δόκιμους προπονητές και… παράγοντες, αν λειτουργήσει με τεχνογνωσία, με ποδοσφαιρική λογική και με σεβασμό και υποταγή στο ποδόσφαιρο και τους κανόνες του, τότε έχει απίστευτα πολλές πιθανότητες να συγκροτήσει ένα αξιόλογο οικοδόμημα που θα είναι θέμα χρόνου να επιστρέψει σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Κι αυτό είναι το στοίχημα στον Παναθηναϊκό αυτή την στιγμή και αυτό είναι και το κριτήριο για την επόμενη μέρα σε όποιου τα χέρια και αν ανατεθεί αυτή.
Ο Παναθηναϊκός από την τραγική εποχή της πολυμετοχικότητας και στα χρόνια που ακολούθησαν ουσιαστικά αντί να είναι η συνέχεια του Παναθηναϊκού έτσι όπως τον έζησε και τον γνώρισε ο κόσμος του, η ποδοσφαιρική Ελλάδα και η αντίστοιχη Ευρώπη, έκανε ακριβώς το αντίθετο.
Αποτέλεσε την… ασυνέχεια με βάση το όνομα, το μέγεθος και την ιστορία του.
Κι αυτό είναι που θα κρίνει και την επόμενη μέρα και αυτούς που θα την πάρουν στα χέρια τους.
Το αν δηλαδή θα αποτελέσουν απλά μια συνέχεια της… ασυνέχειας που επικράτησε στον Παναθηναϊκό ή το αν θα αναζητήσουν να βρουν ξανά το… νήμα εκεί που σταμάτησε και να γίνουν η συνέχεια του Παναθηναϊκού με βάση την ιστορία, το όνομα και τις φιλοδοξίες των εκατομμυρίων οπαδών του.
Όλα τα άλλα είναι απλά για το… περιτύλιγμα.