Ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα της 17ης Δεκεμβρίου, ο επιτηρητής του διαχειριστή του συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας ΑΔΜΗΕ, βρέθηκε στις εγκαταστάσεις της Χαλυβουργικής στην Ελευσίνα και έκλεισε τον διακόπτη με τον οποίο μέχρι χθες ηλεκτροδοτείτο η ιστορική βιομηχανία.
Ένα ακόμα εργοστάσιο γράφτηκε ως ένας ακόμα αριθμός στη στατιστική των βιομηχανικών «λουκέτων της κρίσης» στην Ελλάδα.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν πρόκειται για ένα απλό εργοστάσιο. Πρόκειται για τη μεγάλη χαλυβουργία που κυριάρχησε για τρεις δεκαετίες όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στην ευρωπαϊκή αγορά, που επιβίωσε της πετρελαϊκής κρίσης του ’70, της δολοφονίας του οικονομικού της εγκεφάλου Δ. Αγγελόπουλου από τη 17 Νοέμβρη και προσαρμόστηκε με τον καλύτερο τρόπο στη νέα πραγματικότητα της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
Κάθε εμπόδιο και μία παραπάνω πρόκληση, στην οποία η Χαλυβουργική κατάφερνε πάντα να αντεπεξέλθει με επιτυχία.
Ωστόσο, η ελληνική κρίση και η καταρράκωση της εγχώριας κατασκευαστικής δραστηριότητας, τα υψηλά κόστη ενέργειας, αλλά και το πλεονάζον παραγωγικό δυναμικό χάλυβα στην ελληνική αγορά, την οδήγησαν τελικά σε αδιέξοδο, με συσσωρευμένες οφειλές ύψους 408 εκατ. ευρώ προς τις τράπεζες και 31,4 εκατ. ευρώ προς τη ΔΕΗ και να οδηγηθεί στο άδοξο σημερινό τέλος…
Χθες πάντως δημιουργήθηκε προς στιγμήν σύγχυση, καθώς κυκλοφόρησαν κάποιες φήμες που ήθελαν τη Χαλυβουργική να μπορεί να τροφοδοτηθεί με ρεύμα απευθείας από το σύστημα, ακόμα και μετά την ενεργοποίηση των συνεπειών της άρσης εκπροσώπησης από τη ΔΕΗ, όπως αποκαλείται η διαδικασία μέσω της οποίας ένας προμηθευτής ηλεκτρισμού σταματά να προμηθεύει ρεύμα έναν πελάτη του λόγω χρεών.
Όμως, για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να κινηθούν συγκεκριμένες διαδικασίες, να υποβληθούν αιτήσεις και να κατατεθούν εγγυήσεις από τον ενδιαφερόμενο, κάτι που δεν φάνηκε καμία διάθεση να συμβεί από πλευράς Χαλυβουργικής.
Το προηγούμενο διάστημα με κυβερνητική πρωτοβουλία είχε δοθεί χρονικό περιθώριο προς την εταιρεία να παρουσιάσει ένα πλάνο αποπληρωμής των οφειλών, ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί το εργοστάσιο, αλλά το πλάνο δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Ουσιαστικά, άλλωστε, ο Πατριάρχης της οικογένειας Αγγελόπουλου, ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, προανήγγειλε το τέλος στην πολύκροτη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Καθημερινή», αναφέροντας πως το κλείσιμο της Χαλυβουργικής είναι απόρροια της έλλειψης οικοδομικής δραστηριότητας και κατασκευαστικών έργων.
«Χωρίς να χτίζονται σπίτια και να γίνονται έργα, δεν μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα Χαλυβουργία», είπε επί της ουσίας.
Άφησε πάντως να εννοηθεί ότι οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν και ότι θα αναζητηθούν τρόποι αξιοποίησης των εγκαταστάσεων της Χαλυβουργικής, όπου σχετικά πρόσφατα (συγκριτικά με τα χρόνια της ύπαρξής της) το 2003 επενδύθηκαν περίπου 300 εκατ. ευρώ, χωρίς να καταφέρουν να της δώσουν την ώθηση που οι ιδιοκτήτες της ανέμεναν.
Αιτίες, μεταξύ άλλων, ήταν το υψηλό κόστος ενέργειας και το υψηλό μισθολογικό κόστος συγκριτικά με τους ανταγωνιστές της.
Οι 170 εργαζόμενοι, πάντως, που απασχολούνται από το 2015 εκ περιτροπής για τη συντήρηση του εργοστασίου βρίσκονται «στον αέρα», λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, ενώ άγνωστο είναι τι θα γίνει και με τα 400 εκατ. ευρώ χρέη της βιομηχανίας προς τις τράπεζες.
Η εταιρεία τα τελευταία χρόνια συντηρείτο αποκλειστικά μέσω αυξήσεων κεφαλαίου, ενώ είχε σταματήσει να εξυπηρετεί το δανεισμό της από το 2016, όπως αναφέρει ο τελευταίος δημοσιευμένος ισολογισμός για τη χρήση του 2015.
Για την ιστορία, η Χαλυβουργική στη σημερινή της μορφή ιδρύθηκε το 1948 και λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε στην Ελευσίνα, όπου στήθηκε η πρώτη εντυπωσιακή υψικάμινος.
Ωστόσο, η μεγάλη χαλυβουργία που κυριάρχησε στην ελληνική, αλλά και την ευρωπαϊκή αγορά τις δεκαετίες από το ’50 μέχρι και το ’80, αποτελεί την ιστορική συνέχεια ενός μικρού συρματουργείου που δημιουργήθηκε το 1925 στον Ταύρο, την «Ελληνικά Συρματουργεία Θ. Α. Αγγελόπουλος & Υιοί», η οποία στην αρχική της μορφή κατασκεύαζε καρφιά, σύρματα και τσαρουχόπροκες.
Γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, καταφέροντας να προσαρμοστεί στις αλλαγές και τις εξελίξεις που έφερε η πρόοδος και να ξεπεράσει παγκόσμιες κρίσεις, αλλά η κρίση στην Ελλάδα την τελευταία οκταετία στάθηκε γι’ αυτήν μοιραία…