Σίγουρα μετά το τέλος του αγώνα – πρόκρισης επί της Μίλαν εχθές, αρκετοί θα είδατε αυτή τη φωτογραφία του δακρυσμένου Κούτρη.
Ο 23χρονος Κούτρης πριν δύο χρόνια έπαιζε στα Γιάννενα και εχτές στο χορτάρι του Καραϊσκάκη με αντίπαλο τη Μίλαν κέρδιζε μια πανάξια πρόκριση στους 32 του Europa League.
Ο επαγγελματίας Κούτρης άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και απέδειξε ότι δεν είναι τυχαία σε αυτή την ομάδα. Το να είσαι παίκτης του Ολυμπιακού δεν είναι εύκολο και απαιτεί θυσίες. Βασικά ο αθλητισμός απαιτεί θυσίες όταν έχεις στόχο να φτάσεις ψηλά και όχι για χόμπι.
Που θέλω να καταλήξω με αυτό το περίεργο για πολλούς κείμενο. Ο Κούτρης και κάθε Κούτρης αποφάσισε να κάνει κάποιες θυσίες για να φτάσει ένα στόχο που έχει θέσει και μέχρι στιγμής τα πάει καλά.
Ξυπνάει νωρίς κάνει την προπόνηση του, τρώει σωστά, κοιμάται σωστά και όταν μπαίνει στο χορτάρι να δίνει και την ψυχή του για τη φανέλα.
Αυτό που με ενοχλεί και ο λόγος που γράφω είναι η κακή κριτική και γενικά ή κριτική απέναντι σε επαγγελματίες παίκτες σε στραβά αποτελέσματα. Ως πότε θα συνεχιστεί αυτό το παραμύθι που έφτιαξαν οι δημοσιογράφοι εδώ και χρόνια για να περνάνε τις δικές τους γραμμές.
Θα κρίνουμε εμείς απ’ έξω που η σχέση μας με τον αθλητισμό είναι μια μπάλα στο πλαστικό χορτάρι στα 8Χ8 απέναντι από το Village έναν επαγγελματία που εχτές έπαιξε στο χορτάρι του Σταδίου Καραϊσκάκης με αντίπαλο τη Μίλαν; Εμείς οι ερασιτέχνες που την ώρα που κάνουν προπόνηση και χύνουν ιδρώτα οι παίκτες εμείς αραχτοί γράφουμε στο Facebook με την καφεδάρα μας στο χέρι; Θα κρίνουμε εμείς τους παίκτες που την ώρα αυτοί τρώνε τα φαγητά που πρέπει εμείς κατεβάζουμε τα πιτόγυρα; Εμείς που έχουμε μαρκάρει στην αλάνα τον Τάσο που κάνει τα 100 μέτρα σε δύο μέρες, θα κρίνουμε τον Κούτρη για παράδειγμα που κυνηγούσε τον Ιγκουαΐν;
Και αυτό μετά επειδή θέλουμε θα το βαφτίσουμε καλόπιστη κριτική που θα τους κάνει καλύτερους; Γιατί ποιος σας είπε το ότι γράφουμε στα social τα παίρνουν σοβαρά υπόψιν τους στην ΠΑΕ, ΚΑΕ κτλ.
Δεν είμαστε προπονητές ούτε παίκτες να ξέρουμε τι έχει περάσει ο καθένας που στην τελική είναι η δουλειά του. Η δική μας δουλειά είναι όπως λέει το σύνθημα μας “παίρνω θέση στην εξέδρα…” εκεί ανήκουμε με μοναδικό σκοπό στήριξη στην ομάδα στα δύσκολα. Στα εύκολα και στα πανηγύρια είμαστε όλοι πρώτοι. Να στηρίζουμε ομάδα και προπονητή και όταν χρειαστεί να είμαστε ασπίδα στο σύλλογο.
Στο πρόσωπο του δακρυσμένου από την ένταση και έκσταση Κούτρη είναι όλα όσα ζούμε και εμείς μαζί του, μαζί με την ομάδα είτε είμαστε στην κερκίδα, είτε στον καναπέ, είτε είμαστε στον Πειραιά, είτε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Για αυτό ζουν αυτοί οι παίκτες και φέτος το βλέπεις στα πρόσωπα τους ότι ο διακόπτης έχει γυρίσει και πάνε για μεγάλα πράγματα.
Εμπιστοσύνη, υπομονή και στήριξη θέλουν, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αφήστε τη μουρμούρα για τους μίζερους που ακόμα ψάχνονται και δεν θα ξέρουν από που θα τους έρθει… Δίπλα στην ομάδα μέχρι τέλους και ότι βγει. Υγεία να έχουμε να ζούμε τέτοια βράδια όπως το χθεσινό!
Χρήστος Κοντογεώργος (Ο κυνικός)