Πως ακριβώς ορίζεται η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη στον Ολυμπιακό; Είναι όντως αυτός που ελέγχει και καθορίζει τα πάντα εντός κι εκτός γηπέδου, όπως πιστεύει η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών της ομάδας; Είναι αυτός που κάνει κουμάντο σε όλα, ακόμα και στο ποιος θα έρθει και ποιος θα φύγει; Ή μήπως η πραγματικότητα είναι κατά τι διαφορετική;
Ακόμα και ο μεγαλύτερος επικριτής του, αν υπάρχει τέτοιος, αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Σπανούλη τον άνθρωπο που άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό την επί μιάμιση δεκαετία κακή μοίρα του μπασκετικού Ολυμπιακού. Στον αθλητισμό βεβαίως, οι προηγούμενες… επιδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές, πολύ περισσότερο όταν ο παίκτης για τον οποίο γίνεται λόγος είναι πιο κοντά στα 40 παρά στα 30 (ο Βασίλης κλείνει σε λίγες εβδομάδες τα 36). Για έναν άνθρωπο με τον εγωισμό του Σπανούλη ωστόσο, οι συζητήσεις περί ηλικίας και δυνατοτήτων είναι μάλλον άστοχες: όταν είσαι γεννημένος ηγέτης και νικητής, αντιλαμβάνεσαι καλύτερα απ’ όλους πότε θα έρθει η ώρα που θα κάνεις στην άκρη…
Αν ο Λαρισαίος νιώσει ότι δεν μπορεί να αγωνιστεί στο επιθυμητό γι’ αυτόν επίπεδο, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι εκείνος που θα δρομολογήσει τις όποιες εξελίξεις. Ώσπου να συμβεί αυτό όμως, ο Σπανούλης θα πρέπει να λογίζεται ως… αυτός που είναι: ο φυσικός και αδιαμφισβήτητος ηγέτης μιας ομάδας που ό,τι κατέκτησε την τελευταία επταετία φέρει πάνω απ’ όλα τη δική του υπογραφή. Έστω κι αν ο ίδιος αναγνωρίζει πως δεν γίνεται πια να παίζει 30-35 λεπτά, αν θέλει σε κάθε φάση να είναι ο παίκτης – τοτέμ των ευρωπαϊκών γηπέδων και όχι κάποιος «γήινος» που θα πρέπει να πηγαίνει κάθε τόσο με… νεκρά, προκειμένου να τον βγάλει η βενζίνη ως το τέρμα. Ποια είναι εντέλει η «λεπτομέρεια» που διαφεύγει από τον πολύ κόσμο;
Ο Σπανούλης είναι ένας τύπος προορισμένος από τη φύση του να νικά. Δεν μπορούμε να δεχτούμε λοιπόν, ότι θα έβαζε τον εγωισμό του νικητή κάτω από εκείνον του σκέτου εγωιστή, που δεν έχει πρόβλημα να χάσει αρκεί να έχει εκείνος το κουμάντο. Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει λοιπόν, με την πάροδο του χρόνο ώστε ο Ολυμπιακός να χάνει ολοένα και περισσότερο τις ισορροπίες του;
Η απάντηση είναι λιγάκι περίπλοκη. Καταρχάς, είναι δεδομένο πως κάθε χρόνο που περνά, ο Βασίλης θα μπορεί να κάνει λιγότερα πράγματα απ’ ό,τι τον προηγούμενο. Προφανώς το αντιλαμβάνεται πρώτος απ’ όλους ο ίδιος. Είναι πλέον κοινό μυστικό πως για να πάρει όσα περισσότερα μπορεί ο Ολυμπιακός από το ίνδαλμα του Λούκα Ντόντσιτς, θα πρέπει να τον προστατεύει σχεδόν σε κάθε ματς. Να βρει τη φόρμουλα ώστε να παίζει όσο χρειάζεται προκειμένου να διατηρεί ρυθμό – στα αδιάφορα ματς της κανονικής σεζόν δηλαδή – ώστε να είναι σε θέση να προσφέρει τα «προαπαιτούμενα» στα ζόρικα της Ευρωλίγκας, αλλά και να φτάσει όσο πιο φρέσκος και καλοσυντηρημένος γίνεται στους τελικούς του πρωταθλήματος. Οποιαδήποτε στραβοτιμονιά στα παραπάνω μπορεί να βγάλει τον οσονούπω 36χρονο Βασίλη νοκ άουτ και να φέρει τα πάνω – κάτω στον Ολυμπιακό…
Παρόντος του «Σπαν» στο ερυθρόλευκο ρόστερ, δημιουργήθηκε όλα αυτά χρόνια μια αυτονόητη «εξάρτηση»: η επιθετική τακτική προσαρμοζόταν κατά βάση πάνω του, ενώ ακόμα κι αν δεν προβλεπόταν κάτι τέτοιο σε μια φάση, υπήρχαν πάντοτε σοβαρές πιθανότητες η μπάλα να καταλήξει εντέλει στα χέρια του για να τα κάνει όλα εκείνος. Όλη αυτή η κατάσταση οδήγησε σε μια συγκεκριμένη προσέγγιση τους περισσότερους οπαδούς: όταν ο Ολυμπιακός νικούσε αποθεωνόταν ο Βασίλης, ενώ στις ήττες ο ίδιος έμενε εκτός κριτικής και τα άκουγαν σχεδόν πάντα οι άλλοι. Όταν βιώνεις μια τέτοια κατάσταση και δεν είσαι ο Σπανούλης, δεν γίνεται κάποια στιγμή να μην αντιδράσεις και να μη σου μπουν ιδέες. Όπως και να το κάνουμε, δεν γίνεται να νικά ένας παίκτης και να χάνει η ομάδα…
Για την αντιμετώπιση αυτής της παθογένειας δεν έγινε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο μεγαλώνει ο Σπανούλης, μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις από τους υπολοίπους, αυξάνονται τα ελαφρυντικά για τον Βασίλη και γιγαντώνονται τα εγκώμια σε κάθε καλό παιχνίδι του. Πιστέψτε με, κανένας αθλητής στον κόσμο δεν μπορεί να είναι ΟΚ με όλο αυτό, ασχέτως αν ο Kill Bill δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη για τούτη την αντιμετώπιση…
Υπάρχει μια ακόμη παράμετρος που είτε δεν είναι ευρέως γνωστή, είτε αποσιωπάται από όσους είναι ενήμεροι. Θεωρητικά, ο Σπανούλης πλαισιώνεται από τον ίδιο πάνω – κάτω ελληνικό κορμό με τον οποίο ο Ολυμπιακός θριάμβευσε σε Πόλη και Λονδίνο. Μόνο που από τότε έχουν περάσει πέντε χρόνια. Τι άλλαξε; Πολλά. Πρώτα απ’ όλα ο ίδιος έφτασε σε μια ηλικία που είναι οριακή για ένα αθλητή τοπ επιπέδου. Και δεύτερον, οι τότε νεαροί παίκτες που βρίσκονταν δίπλα του και ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για εκείνον στο γήπεδο, μεγάλωσαν…
Αρχίσαν να διεκδικούν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο, χωρίς ωστόσο να έχουν την ικανότητα να διατηρήσουν την απόδοσή τους σε υψηλά επίπεδα για παρατεταμένο χρονικό διάστημα. Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: ούτε ο Παπανικολάου είναι το «αεροπλάνο» που πετούσε πάνω από Ρώσους και Ισπανούς το 2013, ούτε ο Μάντζαρης εξελίχθηκε σε βαθμό που να μπορεί κάποια στιγμή να λογίζεται ως ο επόμενος ηγέτης. Βάλτε και ότι ο υπερταλαιπωρημένος Πρίντεζης έχει τραβήξει τα πάνδεινα τόσο καιρό και έχετε μπροστά σας τον κλειδί για να σπάσετε τον κώδικα…
Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι τούτο. Από τη μια ο Σπανούλης βιολογικά δεν έχει τα κουράγια για σερί 30λεπτα, ενώ και ο «Πριντ» είναι ξεζουμισμένος. Και από την άλλη οι πρώην πιτσιρικάδες του ’12 – ’13 (συν τον Παπαπέτρου) είναι λογικό να «σταρίζουν» όσο μεγαλώνουν και να απαιτούν μεγαλύτερο «λόγο» στα πράγματα. Το πρόβλημά εστιάζεται στο ότι κανείς από όλους αυτούς που ήρθαν από πίσω, δεν έχει αποδείξει πως μπορεί να κουβαλήσει το δυσβάσταχτο φορτίο του ηγέτη στην πλάτη του. Για να έχει πραγματικό νόημα και προοπτική η παραμονή του Σπανούλη, θα πρέπει πρώτον αυτός να ζητήσει την καλύτερη δυνατή διαχείρισή του και δεύτερον, να βγουν μπροστά όσοι τυχόν νιώθουν «αδικημένοι» από την αντιμετώπιση του κόσμου και του Τύπου. Αν δεν προκύψουν και τα δυο ταυτόχρονα, ο Μπλατ θα κληθεί να παίξει τον ρόλο του ταχυδακτυλουργού. Είτε στις μεταγραφικές επιλογές, είτε στο κοουτσάρισμα κατά τη διάρκεια της σεζόν…