Είναι ένας αριστερός ήρωας ο κ. Νίκος Μπελαβίλας. Μυθικό, σχεδόν, πρόσωπο για την καθ’ ημάς κομμουνιστογενή αριστερά με τις σύγχρονες κοινωνικές ανησυχίες και ειδικά για το πλέον προβεβλημένο τμήμα της «την πανεπιστημιακή αριστερή – κομμουνιστογενή κοινότητα».
Αναπληρωτής καθηγητής στο Ε.Μ.Π. με αντικείμενο τον «αστικό σχεδιασμό» και ένα βιογραφικό (δημοσιευμένο) που «βρίθει» στενές επαφές κάθε τύπου με την εκάστοτε ταξική κυβερνητική εξουσία (στενή και ευρύτερη) της «πουλημένης στα ξένα και ντόπια συμφέροντα» αστικής τάξης, που καταδυνάστευε (και δια των αριστερών της εγχώριας πανεπιστημοσύνης) για δεκαετίες ολόκληρες (από τη λήξη του εμφυλίου έως και το 2015) τις λαϊκές μάζες και «τους έπινε το αίμα με το μπουρί»…
Ο κ. Μπελαβίλας αρνήθηκε (σύμφωνα με όλα τα ρεπορτάζ) προ καιρού να είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για το Δήμο Αθηναίων, επιλογή που φαντάζει (και είναι) εξαιρετικά έξυπνη για ένα πολύ απλό λόγο: θα παρήγαγε πολιτική παράνοια να διεκδικεί το Δήμο Αθηναίων ο κ. Μπελαβίλας, διορισμένος κυβερνητικά (αριστερά αυτή τη φορά). Πρόεδρος της εταιρείας «Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε.» τη συγκρότηση και τη σύνθεση της οποίας έχει καταγγείλει δημοσίως ο Δήμαρχος της Αθήνας, με αφορμή το εξαιρετικά αριστερό γεγονός ο Δήμος της Αθήνας να μην έχει κανένα ρόλο στην Ανάπλαση της Αθήνας (με ή χωρίς Α.Ε.).
Σκέφτεστε τον κ. Μπελαβίλα να περιδιαβαίνει τις περιοχές της πρωτεύουσας, που, ως πρόεδρος της «Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε.», θα αναπλάσει (όποτε και αν συμβεί αυτό) και από πίσω του να σέρνει τις δημόσιες καταγγελίες του Δήμου της Αθήνας τον οποίο η «πρώτη φορά αριστερά» τσιπροκυβέρνηση πέταξε σαν τη μύγα από το ζυμάρι από την ανάπλαση της Αθήνας; Δύσκολοι καιροί ακόμη και για αριστερούς πρίγκιπες της πανεπιστημοσύνης…
Αφήστε, ότι, ως υποψήφιος για την Αθήνα, θα έπρεπε (καθημερινά) να απαντάει σε πολιτικές προκλήσεις για τα έργα και τις ημέρες της δικής του κυβέρνησης όλα αυτά τα χρόνια στην Αθήνα, να βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να αντιπολιτεύεται τον (κομματικό) εαυτό του και να επιχειρεί προγραμματικές υπερβάσεις και ταρζανιές σε ένα αυτοδιοικητικό χώρο ναρκοθετημένος από κάτι «Ρένα Δούρου» και άλλα ανάλογα αριστερά παράγωγα.
Ο Πειραιάς είναι μια πιο εύκολη υπόθεση για τον κ. Μπελαβίλα. Είναι βέρος Πειραιώτης, δηλώνει (μπορεί και να είναι όντως) «Ολυμπιακός», έχει (περισσότερες ή λιγότερες) προσβάσεις στον τόπο του. Κυρίως, όμως, δεν του προκύπτει «κομματικό ή πολιτικό πρόβλημα». Για δύο λόγους. Δεν έχει οργανική σχέση με την αυτοδιοικητική πραγματικότητα της πόλης, καθώς το 2014 δεν ήταν καν υποψήφιος με τον συνδυασμό του οποίου σήμερα καλείται να ηγηθεί και… έχει πρόσφορο αντίπαλο.
Ο αντίπαλος του κ. Μπελαβίλα στον Πειραιά δεν μπορεί να είναι η δημοτική αρχή (ειδικά υπό τον Γιάννη Μώραλη) ή κάποιας μορφής κυβερνητική εξουσία. Στον Πειραιά ο αντίπαλος είναι κατ’ εξοχήν πολιτικός, άρα προσωποποιημένος, δηλαδή εξαιρετικά διαχειρίσιμος, σύμφωνα με την αριστερή λογική.
Ο αντίπαλος έχει πρόσωπο, ονοματεπώνυμο και συγκεκριμένη επιχειρηματική, πολιτική, επενδυτική και κοινωνική δραστηριότητα και – το χειρότερο – παράγει πολιτική και ιδεολογία.
Ο κ, Μαρινάκης (περί αυτού ο λόγος) είναι λογικό να έλκει (ως θανάσιμος εχθρός) όλες τις περιπτώσεις τύπου «Μπελαβίλα». Σημειολογικά είναι ο απόλυτος… «αντί-Μπελαβίλας» στο πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο.
Δεν τον διακρίνει τίποτε από όσα χαρακτηρίζουν τον κύριο αναπληρωτή καθηγητή. Δεν είναι «καθηγητής», ούτε δημόσιος υπάλληλος. Δεν έχει οργανική σχέση με την κυβερνητική εξουσία, δεν προσδοκά από αυτή, δεν συναγελάζεται μαζί της, δεν την υπηρετεί, δεν πουλάει μυαλό (με διδακτορικό από το Ε.Μ.Π. ή όχι), δεν προτάσσει και δεν διαθέτει κάποιο αριστερό ηθικό πλεονέκτημα…
Κινείται αποκλειστικά στον ιδιωτικό χώρο της οικονομίας, σε ένα πολύ σκληρό κομμάτι του, αρνείται (πεισματικά σχεδόν) κάθε σχέση με το κράτος και την κυβέρνηση, παράγει και πληρώνει, πληρώνει για να παράξει, επενδύει και κινεί (στο μέτρο που του αναλογεί) μια αγορά. Μισεί θανάσιμα κάθε κρατικό, επιμένει πως για να διανεμηθεί πλούτος πρέπει να παραχθεί πρώτα και παίζει με τους όρους του συστήματος στο οποίο ανήκει.
Μη γελιέστε. Αυτή είναι η βασική αντίθεση, μέρος της οποίας επέλεξε να είναι ο κ. Μπελαβίλας, εκτιμώντας πως τον συμφέρει. Τα υπόλοιπα περί «ολιγαρχών» που είδαν το φως της δημοσιότητας είναι φληναφήματα αριστερόστροφης φρασεολογίας για ένα ειδικό, μονίμως παραμυθιασμένο, τμήμα του πόπολου.
Ο κ. Μπελαβίλας θα χάσει. Όχι γιατί αυτός είναι καθηγητής και ο Μαρινάκης εφοπλιστής. Θα ηττηθεί επειδή όλα όσα πρεσβεύει, όλα όσα τον συνθέτουν, όλα όσα διακονεί ως πολιτική, ιδεολογία και (δήθεν) ηθική δεν είναι τίποτε άλλο από μια τελεολογική ανάγνωση της πραγματικότητας παλαιοχριστιανικού τύπου, που δεν αντέχει ούτε για ένα λεπτό στο φως της μέρας.
Απλώς επέλεξε (περί επιλογής πρόκειται) να ηττηθεί ως αριστερός ήρωας από έναν «κακό καπιταλιστή δεξιό». Για να συζητιέται στο μέλλον η θυσία του στις κομματικές συγκεντρώσεις ως κορυφαία θυσία.