Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έχουν ακούσει πολλά από πολλούς. Και κάμποσα ακόμη από τον υπογράφοντα. Το τι έχει να τους «προσάψει» κάποιος, λίγο πολύ το γνωρίζετε ή το φαντάζεστε όλοι.
Μέχρι ενός σημείου φαντάζει λογικό, από εκεί κι έπειτα κινείται στη σφαίρα του παραδόξου: σε πόσα μέρη του κόσμου θα κατηγορούνταν δυο άνθρωποι που έχουν ξοδέψει 200 (ολογράφως διακόσια) εκ. ευρώ από την προσωπική τους περιουσία σε έναν σύλλογο, επειδή απλώς δεν θέλουν να ακολουθήσουν «υπόγειες διαδρομές»; Πληρώνοντας μάλιστα το βαρύτατο τίμημα να μένουν με άδεια χέρια πολύ πιο συχνά απ’ ό,τι θα έπρεπε…
Οι Αγγελόπουλοι είναι δυο τύποι που δεν θέλουν και δεν γουστάρουν να «παίζουν» επικοινωνιακά. Το ακριβώς αντίθετο από τον «απέναντι», τον… counterpart όπως λένε στην επίσημη γλώσσα της Ευρωλίγκας.
Οι Αγγελόπουλοι είναι δυο τύποι που θα αρρώσταιναν στη σκέψη ότι οι διαιτητές που σφυρίζουν παιχνίδι της ομάδας τους είναι αποφασισμένοι να τους δώσουν περισσότερο από το 50-50. Σε αντίθεση με τον «απέναντι» που κατά δήλωσή του η ομάδα του πρέπει να έχει πάντα 100-0 διαιτησία.
Οι Αγγελόπουλοι είναι δυο τύποι που ποτέ και για κανέναν λόγο δεν μπήκαν και δεν πρόκειται να μπουν σε διαδικασία «συνδιαλλαγών» για να κερδίσουν έναν αγώνα ή έναν τίτλο. Και βέβαια, οι Αγγελόπουλοι είναι δυο τύποι που δεν επεδίωξαν και δεν πρόκειται να επιδιώξουν οποιαδήποτε άσκηση επιρροής μέσα από ΜΜΕ…
Στα αυτιά ενός νορμάλ ανθρώπου, προερχόμενου ίσως από μια αθλητικά πολιτισμένη χώρα, όλα τα παραπάνω θα ηχούσαν ως προτερήματα. Για την Ελλάδα πάλι, συνιστούν ξεκάθαρα μειονεκτήματα, «αδυναμίες» που τους καθιστούν λίγους, σοφτ, μαλθακούς, φλώρους, βουτυρομπεμπέδες. Στη χώρα της ατιμωρησίας, του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και του «κάνω ό,τι μου καπνίσει», όλα αυτά είναι έως και ασυγχώρητα, εφόσον συνοδεύονται από ανεπιτυχή αποτελέσματα, οδυνηρές ήττες και απώλειες τίτλων. Γιατί στο τέλος αυτό είναι το διακύβευμα…
Υπάρχει βεβαίως και μια άλλη προσέγγιση. Η οποία λέει πως όταν εκπροσωπείς, πόσο μάλλον όταν έχεις στα χέρια σου τις τύχες ενός τμήματος του κορυφαίου συλλόγου της χώρας, θα πρέπει αν όχι να αποτελείς τον εκφραστή της λαϊκής βούλησης, σίγουρα να την αφουγκράζεσαι. Σε αυτό το τελευταίο διπλό σκέλος, οι Αγγελόπουλοι θέλουν δουλίτσα ακόμη. Και το γεγονός ότι δε γίνονται πιο «παιχνιδιάρηδες» επικοινωνιακά, αλλά και το ότι δεν έχουν την πρόθεση να κατέβουν στο πεζοδρόμιο όπως λέμε, τους κοστίζει πολλαπλά…
Σε όλη αυτή τη μακρά και αρκούντως πολυέξοδη πορεία που έχουν διαγράψει στην ΚΑΕ Ολυμπιακός, οι Αγγελόπουλοι επέτρεψαν να συμβούν πολλά, τόσο στους ίδιους όσο και στην ομάδα τους. Επέτρεψαν σε ένα ολόκληρο κατεστημένο να τους στήνει με κάθε τρόπο (λαϊκιστί να τους πιάνει τον κώλο), επέτρεψαν σε απίθανους τύπους να τους λοιδορούν και να προσπαθούν να τους κατεβάσουν στο επίπεδό τους, επέτρεψαν ακόμα και στον κόσμο της ομάδας τους να τους δείχνει ασέβεια, έως και να τους βρίζει…
Μπορεί να επιτρέψουν τόσα κι άλλα τόσα να τους συμβούν. Ένα πράγμα όμως δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν. Να υπαινιχθεί κάποιος το παραμικρό για την εντιμότητα και την ακεραιότητά τους. Αυτό που συνέβη δηλαδή τη βραδιά του πρόσφατου ντέρμπι, όσο κι αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προσπαθεί πια να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο διακόπτης στο μυαλό των Αγγελόπουλων γύρισε…
Το FWS είναι σε θέση να γνωρίζει πως αυτή τη φορά τίποτε δεν θα μοιάζει με τις προηγούμενες. Αν υπήρχε ένα αδύναμο σημείο, μια αχίλλειος πτέρνα στην καθ’ όλα ατσαλάκωτη εικόνα του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου, αυτή είχε να κάνει με την τιμιότητά τους. Εντάξει να είσαι κερατάς, άντε και δαρμένος. Να σε εμφανίζουν και θύτη όμως, αυτό πάει πολύ…
Από εδώ και πέρα τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά. Τα αδέρφια κήρυξαν ανένδοτο αγώνα και πόλεμο μέχρις εσχάτων στην ασυδοσία και δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δε βρουν δικαίωση, ηθική αλλά ουσιαστική. Για να τα καταφέρουν όμως, θα πρέπει να έχουν τον κόσμο στο πλευρό τους. Και επειδή οι ίδιοι δεν έχουν τον τρόπο και την ευελιξία να πάνε προς το μέρος του, θα πρέπει ο κόσμος να πάει στο πλευρό τους. Ή τέλος πάντων να ξεκινήσει προς τα εκεί, ώστε και οι ίδιοι να κάνουν όσα βήματα χρειάζεται προκειμένου να συναντηθούν σε κάποιο σημείο της διαδρομής.
Ο Ολυμπιακός είναι ο κόσμος του. Και ο κόσμος είναι αυτός που δίνει δύναμη στην ομάδα και στους ηγέτες της για να φτάσουν τον σύλλογο εκεί που του αρμόζει. Δε χρειάζεται να λαϊκίσουν οι Αγγελόπουλοι για να ψήσουν τη μεγάλη μάζα των ερυθρόλευκων οπαδών να σταθεί δίπλα τους. Αρκεί απλώς να φτάσουν ως το τέλος τη μάχη που ξεκίνησαν από την επομένη κιόλας του ντέρμπι. Κι αν στο φινάλε χρειαστεί να τσαλακωθούν και λιγάκι, ας είναι. Όσο αρχοντικές κι αν είναι οι καταβολές και η ανατροφή τους, κατά βάθος η ψυχή τους είναι πειραιώτικη. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να αγαπήσουν, να δεθούν αλλά και να… ξηλωθούν για χάρη του Θρύλου;