Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα που βγάζει το σημερινό ντεμπούτο του Άγγελου Αναστασιάδη στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας, είναι κι αυτό. Ο Μακεδόνας τεχνικός θα γίνει ο 13ος ομοσπονδιακός που έχει προϋπάρξει και ποδοσφαιριστής του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Ο Αναστασιάδης είχε κάνει ντεμπούτο με τη φανέλα με το εθνόσημο την Πρωταπριλιά του 1975, σε ένα φιλικό παιχνίδι με την Κύπρο στη Λευκωσία επί των ημερών του Αλκέτα Παναγούλια στον πάγκο. Μάλιστα, η Εθνική μας νίκησε 2-1 με τον ίδιο να πετυχαίνει στο 35’ το νικητήριο γκολ με πέναλτι. Ο Αναστασιάδης έπαιξε συνολικά 12 φορές με την Εθνική, χωρίς να πετύχει κάποιο άλλο γκολ, με πιο σημαντική αυτή στη νίκη με 1-0 επί της Σοβιετικής Ένωσης, στις 10 Μαΐου 1977, για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Αργεντινής (έβγαλε όλο το 90λεπτο). Η τελευταία του συμμετοχή καταγράφηκε στις 14 Μαΐου 1980, σε ένα φιλικό με τη Βουλγαρία στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (0-0). Και στις 12 διεθνείς συμμετοχές του, ήταν παίκτης του ΠΑΟΚ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από τον πρώτο κιόλας αγώνα που έδωσε η Εθνική μας υπό την αιγίδα της ΕΠΟ, τον Απρίλη του 1929, προπονητής της ήταν ένας πρώην διεθνής! Αυτό συνέβη διότι ο Απόστολος Νικολαΐδης, ο μετέπειτα εμβληματικός ηγέτης του Παναθηναϊκού, ήταν μέλος της Εθνικής που συνετρίβη με 9-0 με τη Σουηδία στις 28 Αυγούστου 1920, στο πλαίσιο του ποδοσφαιρικού τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αμβέρσας. Ο αγώνας είναι καταγεγραμμένος από τη ΦΙΦΑ, αλλά δεν προσμετράται στους επίσημους της Εθνικής Ελλάδας, μια και δεν υπήρχε ακόμα ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία και το ποδόσφαιρό μας δεν είχε υπαχθεί ακόμα στη διεθνή συνομοσπονδία. Η αρίθμηση αρχίζει από τον αγώνα με τη Β’ Ιταλίας (1-4) στις 7 Απριλίου 1929, στον οποίο ο Απόστολος Νικολαΐδης ήταν πια προπονητής του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Το ματς, μάλιστα, διεξήχθη στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, το οποίο έμελλε πολλά χρόνια αργότερα να πάρει το όνομά του!
Εμείς, βέβαια, δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε τον αγώνα της Αμβέρσας από τη δική μας αρίθμηση για τους διεθνείς που έγιναν αργότερα ομοσπονδιακοί προπονητές –ιδίως από τη στιγμή που υπάρχει στα κατάστιχα της ΦΙΦΑ. Χάρη σ’ αυτόν μπαίνει στη λίστα όχι μόνο ο Νικολαΐδης, αλλά και ο ιδρυτής του Παναθηναϊκού, Γιώργος Καλαφάτης, ο οποίος μετά τη συμμετοχή του στο ιστορικό ματς του 1920, ήταν ο εκλέκτορας της Εθνικής μας στον αγώνα-ρεβάνς με τη Β’ Ιταλίας, στις 2 Μαρτίου 1930 στη Νάπολι (ήττα 3-0).
Τα σκυτάλη παρέλαβε ο Κώστας Νεγρεπόντης, παίκτης του Καλαφάτη στο ματς που μόλις αναφέραμε. Ο θρύλος της ΑΕΚ ανέλαβε προπονητής της Εθνικής για πρώτη φορά το 1933, σε έναν αγώνα με τη Γιουγκοσλαβία για το Βαλκανικό Κύπελλο (3-3) και πέρασε άλλες τρεις φορές από τον πάγκο της, με τελευταία την περίοδο 1952-53 και συνολικό απολογισμό 17 αγώνες.
Το 1951 είχε κάνει ντεμπούτο ως προπονητής της Εθνικής ο Αντώνης Μηγιάκης, εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού την περίοδο του Μεσοπολέμου, με 17 συμμετοχές από το 1930 έως το 1938. Κι αυτός έτυχε να αντιμετωπίσει για πρώτη φορά ως προπονητής τη Β’ Ιταλίας, στην ήττα με 3-0 στο Παλέρμο για το Μεσογειακό Κύπελλο. Η θέση του εκλέκτορα δεν ήταν σταθερή τότε και ο Μηγιάκης ξαναπέρασε από τη θέση άλλες τέσσερις φορές, με τελευταία το 1961.
Αντίστοιχου κύρους φυσιογνωμία ήταν για τον Ολυμπιακό ο Γιάννης Χέλμης. Ύστερα από τις έξι διεθνείς συμμετοχές του ως παίκτης από το 1934 έως το 1936, όταν βέβαια αγωνιζόταν ακόμα στον Εθνικό Πειραιώς, πέρασε στη συνέχεια από τον πάγκο της Εθνικής σε δύο περιπτώσεις, με πρώτη στον αγώνα Ελλάδα-Συρία 4-0 στις 14 Οκτωβρίου 1951, Ήταν η μέρα που λόγω του κακού προγραμματισμού της ΕΠΟ, η Εθνική… έσπασε στα δύο (μια και έπρεπε να παίξει και φιλικό στη Γαλλία) και ο Χέλμης κλήθηκε να κοουτσάρει την ομάδα που συμμετείχε στους Μεσογειακούς Αγώνες της Αλεξάνδρειας και είχε ως βάση ποδοσφαιριστές των πειραϊκών ομάδων.
Ο Κώστας Ανδρίτσος, ο μέσος του Παναθηναϊκού ο οποίος κατέγραψε τη μοναδική διεθνή συμμετοχή του ως ποδοσφαιριστής στον ιστορικό αγώνα με τη Β’ Ιταλίας το 1929, πέρασε για ένα μόνο ματς και από τον πάγκο της Εθνικής. Μάλιστα, αντίπαλος ήταν και πάλι η Β’ Ιταλίας, η οποία συνέτριψε την Εθνική μας με 7-1 στη Νάπολι, στις 22 Απριλίου 1956 για το Κύπελλο Φιλίας Ανατολικής Μεσογείου!
Αντίθετα, ο Τρύφων Τζανετής μπορεί να αγωνίστηκε μόνο μια φορά με το εθνόσημο, πάλι σε αγώνα με τη Β’ Ιταλίας για το Κύπελλο Φιλίας Ανατολικής Μεσογείου (2-3 στη Λεωφόρο στις 25 Μαΐου 1949), αλλά είχε μακροβιότερη παρουσία ως προπονητής. Αρχής γενομένης από τη φιλική συντριβή στη Δανία με 7-2, στις 3 Ιουλίου 1960 (με ήρωα τον Σάββα Θεοδωρίδη, που μας γλίτωσε από ακόμα βαρύτερη ήττα), κάθισε στον πάγκο της Εθνικής 11 συνολικά φορές.
Ακολούθησε ο Λάκης Πετρόπουλος, ο οποίος αν και βασικό στέλεχος του Παναθηναϊκού στα ‘50s, έπαιξε μόλις τρεις φορές με την Εθνική από το 1953 έως το 1957. Ατύχησε, βλέπετε, το ντεμπούτο του να συμπέσει με την περιβόητη ανταρσία των διεθνών πριν τον αγώνα με το Ισραήλ (περιστατικό που ενέπνευσε τη γνωστή ταινία «Οι Άσοι του Γηπέδου», στην οποία μάλιστα ο Πετρόπουλος πρωταγωνίστησε) και να τιμωρηθεί με πολύμηνο αποκλεισμό. Ως προπονητής του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος είχε μακροβιότερη πορεία, με τέσσερις διαφορετικές θητείες από το 1964 έως το 1977.
Μία συμμετοχή ως παίκτης και έναν αγώνα ως προπονητής είχε ο επόμενος της λίστας. Ο Κώστας Καραπατής, ο οποίος βρήκε… χώρο να παίξει για μοναδική φορά κάτω από τα γκολπόστ της Εθνικής στις 21 Ιανουαρίου 1955 (Αίγυπτος-Ελλάδα 1-1 για το Μεσογειακό Κύπελλο) και προσελήφθη το 1968 ως προπονητής της, προλαβαίνοντας να την κοουτσάρει μόνο στην ήττα με 1-0 από την Ελβετία στις 12 Οκτωβρίου 1968, για τα προκριματικά του Μουντιάλ του Μεξικού. Κατά την αναχώρηση από το γήπεδο της Βασιλείας, όπου διεξήχθη ο αγώνας, είδε τη σύζυγο του ΓΓΑ της Χούντας, Κώστα Ασλανίδη, να καπνίζει με φίλες της μες στο πούλμαν της αποστολής και τους έβαλε τις φωνές, γεγονός που κόστισε την απόλυσή του με συνοπτικές διαδικασίες!
Ο δέκατος της λίστας είναι ο Αλέκος Σοφιανίδης, ο οποίος μάλιστα έκανε ντεμπούτο ως προπονητής της Εθνικής σαν σήμερα, 15 Νοεμβρίου 1988, στη φιλική νίκη επί της Ουγγαρίας με 3-0 στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Ο αείμνηστος άσος της ΑΕΚ είχε αγωνιστεί στην 7 φορές στην Εθνική, από το 1959 έως το 1967. Αποτελεί, μάλιστα, ιδιαίτερη περίπτωση μια και στα νιάτα του, στην Κωνσταντινούπολη, υπήρξε διακεκριμένος μπασκετμπολίστας με συμμετοχές στην Εθνική Τουρκίας.
Αξέχαστος είναι φυσικά και ο προσφάτως εκλιπών, Κώστας Πολυχρονίου, ο οποίος είχε την πιο μακρά θητεία και ως παίκτης και ως προπονητής από τους δώδεκα της λίστας –μένει να δούμε αν θα τον κοντράρει ο Αναστασιάδης. Ο θρύλος του Ολυμπιακού έπαιξε σε 27 αγώνες της Εθνικής από το 1957 έως το 1967 και διατέλεσε προπονητής της επί μία τετραετία (1994-98). Διαδέχθηκε τον Αλκέτα Παναγούλια μετά το Μουντιάλ των ΗΠΑ και αρχής γενομένης από το εκτός έδρας 5-1 επί των Νήσεων Φερόε στις 7 Σεπτεμβρίου 1994, είπε «αντίο» σε ένα φιλικό στη Ρουμανία (ήττα 2-1) στις 8 Απριλίου 1998, υπό το βλέμμα του διαδόχου του, Άνγκελ Ιορντανέσκου.
Ο τελευταίος παίκτης που διατέλεσε και προπονητής πριν από τον Αναστασιάδη ήταν… υπηρεσιακός! Ο λόγος τον Νίκο Χρηστίδη, μόνιμο στέλεχος του επιτελείου της Εθνικής στα τέλη της δέκαετίας του ’90, ο οποίος στο μεσοδιάστημα μέχρι την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Ότο Ρεχάγκελ, κλήθηκε να την καθοδηγήσει ως πρώτος προπονητής στο εκτός έδρας φιλικό με τη Ρωσία στις 15 Αυγούστου 2001 (0-0). Πολύ σημαντικότερη και μακροβιότερη ήταν φυσικά η παρουσία του ως τερματοφύλακα της Εθνικής, με 26 συμμετοχές σε διάστημα 14 ετών (από το 1964 έως και το 1978)!
