Μόλις δύο βαθμοί (από τους συνολικά εννέα) στα τρία μεγάλα ματς του α´ γύρου του πρωταθλήματος, εκ των οποίων τα δύο πραγματοποιήθηκαν στο Καραϊσκάκης, είναι φτωχή συγκομιδή για τον Ολυμπιακό. Πόσο μάλλον, όταν οι Ερυθρόλευκοι ήταν καλύτεροι και στους τρεις αγώνες. Κυριάρχησαν, κέρδισαν τις εντυπώσεις, αλλά όχι το παιχνίδι. Και η ουσία στο ποδόσφαιρο είναι οι βαθμοί, οι νίκες.
Για ποιο λόγο ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε κάποιο από τα παιχνίδια με την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό; Δεν είναι ένας. Είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων.
Πρώτον, είναι η αδυναμία των Πειραιωτών να φτάσουν στο εύκολο γκολ. Στους δύο αγώνες με τον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό, για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός είχε συνολικά 44 τελικές προσπάθειες! Πέτυχε όμως μόνο 1 γκολ, αυτό του Σισέ στις καθυστερήσεις του αγώνα με τους Πράσινους. Με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, ο Φετφατζίδης έχασε μοναδική ευκαιρία στο φινάλε για το «διπλό». Όταν δεν έχεις το εύκολο γκολ, μοιραία όλη η ομάδα αγχώνεται, πιέζεται και δεν υπάρχει καθαρό μυαλό.
Δεύτερον, είναι η γκίνια. Ο ΠΑΟΚ δεν έκανε ευκαιρία στο Καραϊσκάκη, αλλά πήρε τη νίκη από το αυτογκόλ του Βούκοβιτς. Ο Παναθηναϊκός έκανε μία όλη κι όλη σοβαρή ευκαιρία και βρήκε το γκολ με το ψηλοκρεμαστό σουτ του Κάτσε. Την ίδια ώρα, ο Ολυμπιακός είχε δοκάρι με τον Χασάν στο ματς με τον Δικέφαλο του Βορρά, δοκάρι με τον Σισέ εναντίον των Πρασίνων και πολλές ακόμη χαμένες ευκαιρίες. Όπως δοκάρι είχαν οι Ερυθρόλευκοι με τον Χασάν στο ματς με την ΑΕΚ.
Τρίτον, είναι τα λάθη της διαιτησίας, τα οποία ως δια μαγείας είναι συνήθως εις βάρος του Ολυμπιακού. Ο Ελβετός διαιτητής δεν καταλόγισε πέναλτι στο χέρι του Μακέντα, στο 0-1. Αφήστε, που τα έκανε θάλασσα στον πειθαρχικό έλεγχο, σε φάουλ και κάρτες που δεν έδειξε.
Τέταρτον, είναι τα νεκρά διαστήματα. Ο Ολυμπιακός στον αγώνα με την ΑΕΚ «πέταξε» το α´ ημίχρονο. Εναντίον του Παναθηναϊκού δεν είχε αυτή την ορμή, το πάθος και την αποφασιστικότητα στο α´ ημίχρονο, που είχε δείξει λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα στο παιχνίδι με την Ντουντελάνζ. Οι Ερυθρόλευκοι πάτησαν το γκάζι μετά το τέρμα των Πρασίνων και ενδεικτικό είναι ότι στο β´ ημίχρονο είχαν γκολ, δοκάρι και άλλες δέκα τελικές προσπάθειες. Και
Πέμπτον, είναι ορισμένα λάθη από πλευράς τεχνικής ηγεσίας. Ποιος ο λόγος ο Φορτούνης να παίξει στα άκρα της επίθεσης, όταν είναι γνωστό ότι αποδίδει καλύτερα αγωνιζόμενος πίσω από τον σέντερ φορ; Με αυτό τον τρόπο, ο Μαρτίνς δεν πήρε αυτά που έπρεπε από τον πιο ποιοτικό Έλληνα ποδοσφαιριστή του. Για ποιο λόγο να αλλάζουν τόσο συχνά τα πρόσωπα στα κεντρικά χαφ; Γιατί να μείνει στον πάγκο ο βασικός μέχρι πρόσφατα Καμαρά, με τα πολλά τρεξίματα, στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό; Και εν τέλει, γιατί να αρχίσουν οι γιόμες, όταν ο Ολυμπιακός είχε μπροστά του περισσότερο από μισή ώρα για να φτάσει στα γκολ και στην ανατροπή του σκορ;