Πριν από το ντέρμπι είναι πιθανό, εάν έδιναν το 1-1 στον Γιώργο Δώνη να το έπαιρνε και να έφευγε…
Ωστόσο η ισοπαλία στην αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό δεν άφησε ευχαριστημένο τον Παναθηναϊκό, αφού κρατούσε τη νίκη μέχρι τις καθυστερήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι οι «πράσινοι» δεν έπαιξαν καλά, αφού δεν κατάφεραν να κρατήσουν την μπάλα και να γίνουν πιο δημιουργικοί. Αυτό πλήρωσαν στο τέλος.
Αντιθέτως ήταν εξαιρετικοί ανασταλτικά και σε αυτό βοήθησαν:
– το τρικ του Δώνη με τον Κουλιμπαλί (ως τρίτο στόπερ)
– η εξαιρετική παρουσία των άλλων δύο στόπερ (Μαυρομμάτη, Κολοβέτσιο)
– οι αλληλοκαλύψεις από τους Γιόχανσον και Ινσούα
-και η μπόλικη «χαμαλίδικη» δουλειά των Κάτσε και Κουρμπέλη.
Σε όλα αυτά βάλτε και τις επεμβάσεις του Διούδη (στο πλασέ του Ποντένσε) και του Κότσαρη (στο φάουλ του Χριστοδουλόπουλου). Όλα τ’ άλλα ήταν σχετικά εύκολα.
Εάν είχε μεγαλύτερη βοήθεια από Χατζηγιοβάνη, Μακέντα και Μπουζούκη θα μιλάγαμε για άλλο ματς.
Επί της ουσίας ο Παναθηναϊκός έφυγε με το «Χ» από το «Γ. Καραισκάκης» με τα χέρια στις τσέπες. Δέχθηκε πίεση, αλλά ελάχιστες επικίνδυνες φάσεις.
Ο Δώνης πόνταρε στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει φορ που να ξεχωρίζει, αφού ο Χασάν ήταν κινητικός αλλά όχι απειλητικός. Όταν χάθηκε και ο Αιγύπτιος το παιχνίδι έγινε ακόμη πιο «διαβαστερό» για τους «πράσινους». Δέχθηκαν πίεση, αλλά κυρίως με γιόμες βούτυρο στο ψωμί των αμυντικών.
Εν τέλει ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην κέρδισε το ματς αλλά κέρδισε ψυχολογία και την κοινή πλέον παραδοχή ότι μπορεί να κοιτάξει στα μάτια όλους τους αντιπάλους του. Ακόμη και εκείνους που έχουν πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ. Το έκανε και με την ΑΕΚ και με τον Ολυμπιακό, υστέρησε μόνο στο ματς με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Ήταν άτυχος, όχι γιατί δέχθηκε το γκολ στις καθυστερήσεις, αλλά γιατί έχασε έναν από τους πιο φορμαρισμένους του παίκτες. Τον Διούδη.
Συμπερασματικά ο Παναθηναϊκός ήταν καλά διαβασμένος, με καλή τακτική. Ευτύχησε να προηγηθεί στη δεύτερη προσπάθεια του Κάτσε για λόμπα (!!!), ατύχησε με Διούδη, δέχθηκε πίεση γιατί δεν μπορούσε να κρατήσει την μπάλα και κάπως έτσι ήρθε το 1-1.
Τέλος θέλω να κάνω μνεία σε δύο γεγονότα:
Πρώτον είδαμε το… αυτονόητο στην αποχώρηση του Διούδη. Το χειροκρότημα των φιλάθλων του Ολυμπιακού. Σε μία άλλη χώρα θα ήταν συνηθισμένη αντίδραση. Σε εμάς (δυστυχώς) μας κάνει ακόμη εντύπωση. Όπως και να έχει μπράβο σε όλους (για την συγκεκριμένη κίνηση), όπως και στους ανθρώπους του Ολυμπιακού που ενδιαφέρθηκαν για την κατάσταση του Έλληνα πορτιέρο.
Δεύτερον αυτή η ιστορία με τα καπνογόνα είναι τουλάχιστον κωμική. Στα τελευταία λεπτά ψάχναμε την… μπάλα. Πέρα από το γεγονός ότι δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν (ούτε στους γηπεδούχους), δημιουργεί θέματα ορθής διεξαγωγής ενός αγώνα. Ζητείται λογική.