Η είδηση έπεσε σαν βόμβα, νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης 10 Νοεμβρίου 1999. «Η ΠΑΕ Ολυμπιακός ανακοινώνει τη λύση της συνεργασίας με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς», έλεγε το ανακοινωθέν, το οποίο χρειάστηκε να περάσουν πολλά λεπτά για να το πιστέψουν όσοι το άκουσαν από τα αθλητικά ραδιόφωνα, τα οποία μετάδιδαν εκείνη την ώρα εξ αναβολής αγώνες για το Κύπελλο και τη Γ’ Εθνική.
Ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, στον οποίο ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε δώσει… γη και ύδωρ το καλοκαίρι του 1996 για να τον πείσει να αφήσει την ΑΕΚ για τον Ολυμπιακό, αποτελούσε παρελθόν. Απόλυτα επιτυχημένος και στον Πειραιά, μια και έβγαλε την ομάδα από το «τούνελ» των λεγόμενων «πέτρινων» χρόνων και την καθιέρωσε στην κορυφή. Τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και μία παρ’ ολίγον πρόκριση στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν ο εντυπωσιακός απολογισμός του Ντούσκο, ο οποίος άφηνε τον Ολυμπιακό πρώτο στη βαθμολογία του πρωταθλήματος 1999-2000, με έξι νίκες σε ισάριθμους αγώνες.
Τι έφταιξε, λοιπόν, και προέκυψε το «διαζύγιο»; Αρχικά, η αδυναμία του Ολυμπιακού να προκριθεί από τον (δύσκολο) όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, με αντιπάλους τη Ρεάλ, την Πόρτο και τη Μόλντε, από την οποία γνώρισε και την ταπεινωτική ήττα με 3-2 στη Νορβηγία (αν και είχε προηγηθεί 2-0 στο ημίχρονο). Η σημαντικότερη αιτία, ωστόσο, ήταν η κακή σχέση του Σερβοέλληνα τεχνικού με τη δεύτερη φίρμα της ομάδας μετά τον Τζιοβάνι, τον Ζλάτκο Ζάχοβιτς.
Ο πρόεδρος της ΠΑΕ, Σωκράτης Κόκκαλης, χρέωσε στον Μπάγεβιτς την αδυναμία του να διαχειριστεί τον εκρηκτικό χαρακτήρα του Σλοβένου μεσοεπιθετικού. Και το επεισόδιο που είχε μαζί του στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ δύο ημέρες νωρίτερα (4-1 στο ΟΑΚΑ, με highlight ένα εκπληκτικό γκολ του Τζιοβάνι με σκαφτό σουτ εκτός περιοχής), έδωσε την αφορμή για το τέλος. Ο Κόκκαλης προτίμησε να «θυσιάσει» τον Μπάγεβιτς από το να βάλει στο «ψυγείο» τον Ζάχοβιτς, στον οποίο είχε επενδύσει πολλά εκατομμύρια δραχμές κι έτσι ο άνθρωπος που είχε επαναφέρει τον Ολυμπιακό στην κορυφή, αποτέλεσε παρελθόν…
Η είδηση προκάλεσε σοκ στον κόσμο του Ολυμπιακού. Πολλοί φίλαθλοι μαζεύτηκαν στις εγκαταστάσεις του Ρέντη για να εκφράσουν τις ευχαριστίες τους για όσα είχε προσφέρει, αλλά το ποτάμι δεν γύριζε πίσω. Ήδη ήταν έτοιμος και ο διάδοχος. Ο Ιταλός Αλμπερτίνο Μπιγκόν, ο οποίος είχε περάσει και από τον πάγκο της Νάπολι την εποχή που διέπρεπε με τη φανέλα της ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ήταν ο αντικαταστάτης του Ντούσκο.
Το… παρωχημένο παρουσιαστικό του δεν «κέρδισε» τον κόσμο, όμως η ομάδα παρέμενε στην κορυφή, μέχρι που ένα νέο επεισόδιο με τον Ζάχοβιτς (στο 2-2 με τον Παναθηναϊκό), έστειλε και τον Ιταλό στο ταμείο ανεργίας. Η σεζόν τελείωσε με προπονητή τον Γιάννη Μαντζουράκη, ο οποίος οδήγησε την ομάδα στον τέταρτο σερί τίτλο. Το οικοδόμημα είχε δοκιμαστεί σοβαρά μετά την αποχώρηση του «πρωτομάστορα», αλλά είχε αποδειχθεί στιβαρό. Ο Ολυμπιακός μπορούσε να κοιτάξει μπροστά.
Είτε ήταν άδικη είτε δικαιολογημένη η απομάκρυνση του Μπάγεβιτς σαν σήμερα το 1999, η Ιστορία τον έχει κατατάξει πλέον εκεί που του αρμόζει. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υπήρχε καλύτερος τεχνικός από αυτόν ανάμεσα στις επιλογές του Κόκκαλη το 1996. Όπως και κανείς δεν μπορεί να πει κανείς ότι με τα εχέγγυα που παρείχε ο τότε ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, θα ήταν απλό για οποιονδήποτε καλό προπονητή να φέρει εις πέρας το εγχείρημα της ανασυγκρότησης των «ερυθρολεύκων». Ήταν κυρίως θέμα Μπάγεβιτς ότι μπήκαν οι βάσεις όχι μόνο για να επιστρέψει η ομάδα του Πειραιά στην κορυφή, αλλά και για να κυριαρχήσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δεν είναι τυχαίο ότι πέντε χρόνια αργότερα (2004), όταν το σερί των τίτλων σταμάτησε στους επτά, με την αναλαμπή του Παναθηναϊκού, ο Κόκκαλης επέλεξε ξανά στον Μπάγεβιτς για να επαναφέρει τον Ολυμπιακό στην κορυφή. Και ο Σερβοέλληνας τεχνικός τον δικαίωσε ξανά, κατακτώντας πρωτάθλημα και Κύπελλο, με τα οποία έκλεισε ιδανικά την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με τον σύλλογο του Πειραιά.
