Αν σε κάτι αυτοδιαψευδόμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο ξεκίνημα κάθε σεζόν είναι το εξής: Ενώ δεν ξεχνάμε να επισημαίνουμε πόσο νωρίς είναι για εξαγωγή συμπερασμάτων, είμαστε εκείνοι που βγάζουμε τα πιο βιαστικά, απόλυτα – και τελικά λανθασμένα τις περισσότερες φορές – συμπεράσματα.
Είναι κύριο συστατικό της ιδιοσυγκρασίας μας, φαίνεται, η ανάγκη να νιώσουμε δικαιωμένοι και να πούμε «σας τα ‘λεγα εγώ» στους γύρω μας. Και το κάνουμε, μάλιστα, χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο αφού όταν η ανακρίβεια πηγαίνει σύννεφο, κανείς δεν θυμάται στο τέλος ποιος είπε τι και πόσο σαχλαμάρα αποδείχτηκε.
Οταν ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Τίμα και παρά το γενικότερο κλίμα ικανοποίησης που συνόδευσε την μεταγραφή του, είχα εκφράσει κάποιες επιφυλάξεις για την ανάγκη μια τέτοιας κίνησης, αφού είχαν ήδη πιάσει λιμάνι ο Αξέλ Τουπάν και ο Σάσα Βεζένκοφ.
Το ρεπορτάζ τότε έλεγε ότι ο Μπλατ προόριζε τον Γάλλο, ώστε να παίρνει αρκετό χρόνο στο «2», διότι ήθελε υψομετρικά ισορροπημένες πεντάδες, ώστε να ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές των σκριν. Οπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν το μπάσκετ πηγαίνει πολύ στο 1on1, κι έτσι η άμυνα με αλλαγές απαιτεί παίκτες με ευχέρεια στο μαρκάρισμα αρκετών θέσεων.
Πράγματι, βλέπουμε στην πράξη ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού αρέσκεται στην χρησιμοποίηση των λεγόμενων ημίψηλων σχημάτων και σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε τον Ολυμπιακό να έχει ουσιαστικά το… ίδιο μπόι από το “2” έως το “5”. Το στυλ παιχνιδιού του, με λίγα λόγια δικαιολογεί, το σκεπτικό των κινήσεών που έγιναν το καλοκαίρι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα πάντα λειτουργούν στην εντέλεια και εξελίσσονται ακριβώς όπως τα είχε φανταστεί ο Μπλατ.
Όταν στην μέση μπαίνει ο ανθρώπινος παράγοντας ποτέ δεν μπορείς να τα προϋπολογίσεις όλα, κι όταν μιλάμε για 15 διαφορετικές προσωπικότητες που αναπνέουν δίπλα δίπλα προσπαθώντας να δημιουργήσουν ένα σύνολο από το οποίο θα ικανοποιούνται και τα “εγώ” τους και το “εμείς”, καταλαβαίνει κανείς τη δυσκολία του εγχειρήματος.
Είναι λογικό κάποιοι να έχουν ξεπεταχτεί σε αυτή την εκκίνηση, άλλοι ανεβάζουν ταχύτητα αργά αλλά σταθερά κι άλλοι έχουν μείνει πίσω. Κι αν π.χ. ο Βεζένκοφ και ο Γκος είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα των δύο πρώτων κατηγοριών, στην τελευταία ανήκει σίγουρα ο Τίμα, ο ξένος με το υψηλότερο συμβόλαιο στον Ολυμπιακό.
Η θητεία του Λετονού που αμοίβεται με περίπου 700.000 ευρώ ετησίως, δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις αφού στα περισσότερα παιχνίδια έμεινε στα ρηχά και είδε τον χρόνο του στο παρκέ να παίρνει την κατιούσα. Ο ανταγωνισμός στο τοπ επίπεδο είναι αμείλικτος, οι υποχρεώσεις πολλές και απαιτητικές και οι προπονητές πορεύονται με τους πιο “έτοιμους” παίκτες τους ανά πάσα στιγμή.
Ο Τίμα, ως κλασικός σουτέρ, είναι αρκετά εγωιστής παίκτης που χρειάζεται να “γράψει” στην επίθεση για να νιώσει άνετα και να προσφέρει στους υπόλοιπους τομείς. Όπως περίπου και οι επιθετικοί στο ποδόσφαιρο, που έχουν ανάγκη το “γκολ” γιατί αυτό τους χαρακτηρίζει. Δυστυχώς για τον ίδιο, λοιπόν, η δυστοκία του στα πρώτα παιχνίδια της σεζόν, άρχισε να τον επηρεάζει ψυχολογικά, να χαλάει το μυαλό του και να τον βγάζει σταδιακά από τον ρόλο και μοιραία το βασικό ροτέισον του Ολυμπιακού.
Ήταν φανερό ότι δεν είχε ηρεμία, ο εκνευρισμός τον κυρίευε (χαρακτηριστικό παράδειγμα η αψυχολόγητη συμπεριφορά του στο Αλεξάνδρειο) και όποτε έμπαινε στο παρκέ φαινόταν να νοιάζεται μόνο για το πώς θα σκοράρει. Όλο αυτό, όπως καταλαβαίνει κανείς λειτούργησε πάνω του ανασταλτικά με γεωμετρική πρόοδο.
Κι ερχόμαστε στο ουσιαστικό ερώτημα: Τι πρέπει να γίνει Νοέμβρη μήνα με έναν (βασικό) παίκτη που έχει ξεκινήσει άσχημα τη σεζόν; Ήδη οι βιαστικοί τον έχουν βγάλει άχρηστο, περιττό και μετρούν αντίστροφα για την αντικατάστασή του. Ευτυχώς, δεν είναι αυτοί που αποφασίζουν στον Ολυμπιακό, διότι αυτή η λογική τις διαλύει τις ομάδες δεν τις φτιάχνει. Κι ο Μπλατ, που πριν από μία εβδομάδα μάλωσε άσχημα τους νεοαποκτηθέντες του Ολυμπιακού, δεν σκοπεύει να “χάσει” κανέναν τους με κάτω τα χέρια. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε τον Τίμα στο παιχνίδι με τον Κολοσσό αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Ο Λετονός ξεκίνησε βασικός, έπαιξε περισσότερο χρόνο από όσο ίσως να “άξιζε” βάσει της φόρμας του, πέτυχε 21 πόντους και είναι σίγουρο ότι βγήκε από το γήπεδο πολύ πιο χαρούμενος από ότι μπήκε. Πήρε 10 προσπάθειες για τρίποντο και ευστόχησε μόλις στις δύο (είχε 5/5 δίποντα), αλλά ήταν χρήσιμο ότι βρήκε την ευκαιρία να σουτάρει, να τσεκάρει τους μηχανισμούς του και να ακούσει το χειροκρότημα των ελάχιστων έστω φιλάθλων που βρέθηκαν στο ΣΕΦ. Κανείς δεν θα τον περιμένει για πάντα, ούτε οι ευκαιρίες θα του δίνονται απλόχερα αν κι εκείνος δεν τις αρπάζει.
Δυόμισι και πλέον χιλιάδες χρόνια πριν, ο σπουδαίος φιλόσοφος Πυθαγόρας είχε πει: «Μην βοηθάς να αφήσουν κάτω το φορτίο, βοήθα να το κουβαλήσουν». Κι ο Ολυμπιακός στο “φορτίο” που σήμερα λέγεται Τίμα κι αύριο μπορεί να λέγεται κάπως αλλιώς, επιλέγει να βάλει πλάτη κι όχι να το παρατήσει. Το εύκολο είναι να ακυρώσεις κάποιον, να τον παρκάρεις στον πάγκο και να πας στον επόμενο. Το δύσκολο (και σωστό) είναι να τον βοηθήσεις, να τον στηρίξεις και να του δώσεις την ώθηση που χρειάζεται για να ξεβαλτώσει.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι έπειτα από μόλις από ένα μήνα επίσημων υποχρεώσεων δεν κάνεις διορθωτικές κινήσεις εκτός αν πρόκειται για σοβαρό τραυματισμό. Καμία ομάδα -πόσο μάλλον με καινούργιο προπονητή- δεν έχει προλάβει να δείξει τις πραγματικές τις δυνατότητες, ώστε να αποκαλυφθούν και οι αδυναμίες της.
Κανένας προπονητής δεν θα ακυρώσει τον ίδιο του τον εαυτό και τις δικές του αποφάσεις ως προς τον σχεδιασμό, έχοντας στα χέρια τόσο μικρό δείγμα. Καμία διοίκηση δεν θα πετάξει στα σκουπίδια το υψηλότερο συμβόλαιο σε ξένο παίκτη της χωρίς να είναι ζήτημα έκτακτης ανάγκης.
Τι θα γίνει στο τέλος της ημέρας κανείς δεν το γνωρίζει. Μπορεί ο Τίμα να αποδειχτεί η πιο αποτυχημένη μεταγραφή του Ολυμπιακού και οι “σας τα ‘λεγα εγώ” να θριαμβεύσουν. Μπορεί και όχι. Ποιος μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να δούμε έναν παίκτη τελείως διαφορετικό στη συνέχεια; Κανείς. Η ποιότητα είναι το μόνο που δεν του λείπει άλλωστε…
